Die lente

Een prachtige lucht buiten als ik mijn ogen open. Zo fijn om daarmee wakker te worden. Een van de redenen om nooit de gordijnen te sluiten. Het zou niet eens kunnen, want dat zijn ‘gezichtsbedrogjes’ van een halve meter. Het licht kleurt de wereld zachter.

Gisteren dacht ik een afspraak te hebben met de longarts. Gelukkig zat de uitnodiging met magneten op de koelkast geplakt en zag ik nog net vanuit mijn ooghoeken, dat het pas tien dagen later was. Dat leverde een vrije dag op. Dus richting kringloop Eemnes, op jacht naar een schildertafeltje voor in de kamer naast de ezel, om met lege handen door te rijden naar Naarden, waar een hele grote kringloop is. Altijd fijn om in die contreien te zijn. De binnendoor wegen, hei, bos en pittoreske dorpen. Ook in deze kringloop lou loene .

Naarden is als oude vestingsstad nog helemaal intact. Door al de stoffige ruimtes, had ik zin in een banjertocht langs de vestingswallen gekregen. Het was niet koud, de zon scheen veelvuldig tussen de buien door en het pad lag er uitnodigend bij. Halverwege kwam ik erachter dat ik de Iphone in de auto had laten liggen. Het fototoestel had ik nog net uit de kofferbak gegrist. Kraai keek hoog en droog toe wie het gebied betrad. Een enkele vooorbijganger zei vriendelijk gedag. In de grote grachten om de vesting heen zwommen kuifeenden en futen, ze gakten luid als ik langs kwam, verontwaardigd haast, hoe durfde ik ze te storen. In de hoek  bij een van de vele bruggetjes stond de kleine groene tent van het loze vissertje. Hij haalde uit en haalde in zonder vangst.

De vesting loopt in een stervorm en kent zes bastions. Vanuit de rand heb je een mooi zicht op de wallen en de karakteristieke toren van de Vituskerk. Lente sproot overal de grond uit in de vorm van de kleine krokussen, dikke wilgenknoppen en de zon strooide handen vol met gouden spikkels in het rimpelende water. Speenkruid hier en daar en gele mosterd tussen de gouden rietpluimen.

Onder de Utrechtse poort door zaten zwijgend twee leeuwen en hielden de wacht. Daarna ging het vestingsswal op en af omdat ik niet wist hoe het verder liep en het was vermoeiender dan ik dacht.  Daarop besloot ik maar door het dorp verder te llopen. Iedereen die gek is op gevels in alle soorten en maten kan hier naar hartewenszijn vreugde halen. Ook hier bloeide de lente welig, zelfs een schoenlapper en de hemelsleutel, in de kleine stadstuinen in potten voor de huizen.

Een donkere lucht zat me op de hielen en ik bedacht dat het even doorstappen zou worden om voor de bui bij de kleine blauwe Prins te zijn. Dat lukte net op het nippertje. De tocht had een dikke anderhalf uur geduurd. de muizenissen waren weg en al het stof verdreven. Het was druk op de weg, maar de file begon pas bij Utrecht, zoals te doen gebruikelijk daar waar een aantal snelwegen in elkaar grepen. Boodschappen voor de beloofde maaltijd aan de jongens en nog een verbaasde ontmoeting met een kind en de moeder van mijn oude school. Altijd fijn hoe het is gelopen met het kroost, dat ooit liefdevol opgenomen en begeleid als jonge eendjes, nu uitgegroeid zijn tot jonge zwanen met een eigen koers.

Een geslaagde ontdekkingstocht en voldoening om al het schoons, laat ze nu maar los barsten, die lente.