Alle kleine beetjes helpen

Alsof ik nooit was weggeweest, zaten de twee dwergkonijntjes in het gras. Ze keken af en toe even op, hipten een paar grassen verder en knabbelden dan gemoedelijk aan het malse geluk. De grote kolos slokte, zoals elke dag, de haastig toegestroomde mensen op met zijn zoevende draaideur. De gebruikelijke ochtenddrukte bij het wisselen van de wacht.

Op naar de afdeling en de metamorfose van neutraal naar medewerker. Haar op zolder, ringen af, bril schoongepoetst.  Met de andere rol kwam ook een andere energie, iets wat ik van het begin af gevoeld heb. Door de zorgfactor verandert de instelling. eigen zorgen maken ruim baan voor die van hen, die het zwaarder hebben dan jezelf. Het is een ideale positieve wending voor het eigen gemoed. Daarom snijdt het mes met deze baan van twee kanten. Het werkt helend.

Koffie en thee zijn dankbare attributen voor mensen die soms eindeloos hebben moeten reizen om hier terecht te kunnen. Het echtpaar uit de Betuwe bijvoorbeeld. De vrouw haalt altijd wat leesvoer van de middentafel weg en manlief mijmert wat voor zich uit. Ik vraag hem naar zijn schilderijen en dankbaar laat hij er een paar zien. Kleinkinderen aan zee, vrouw aan zee. Hij is van de landschappen en stadsgezichten en er is een hele mooie bij à la Israëls. En passant laat hij ook met ingehouden trots zijn kleinkinderen op een rijtje zien. Vergeet daarbij even de lange wachttijd, die druppelsgewijs lengt.

Verderop wil mijnheer nu wel koffie, met een Tia Maria erbij en een schalkse knipoog volgt. Zijn vrouw lacht een tikkeltje verlegen. ‘Och malle’. Bij het tweede bakkie ben ik hem voor. De kwinkslag maakt hem vrolijker dan een echte Tia Maria zou doen.

Op de afdeling ligt in het kamertje een vrouw alleen. Ze kijkt wat sip als ik langs vlieg. Ik besluit even om een hoekje te kijken. Ze schenkt met een bibberende hand de antibiotica in een maatbekertje. Ik probeer het land van herkomst te peilen, want ze praat met een accent en draagt een Hollandse naam. Er zal geen bezoek komen, verwacht ze, want iedereen is aan het werk of heeft het druk. De zucht is veelbetekenend. Al vier dagen hier, met een negatieve boodschap op haar bord, daar wordt een mens gelaten onder. Het blijft ondergaan als de keuze tussen twee kwaden is. Haar telefoon gaat af op seniorensterkte, luid en indringend.

Nog meer mensen van over de rivieren. Hij oogt norsig, maar is gewoon der dagen zat. Het lange wachten, de infuzen, de bijwerkingen, het doorbreken van de week op die plek, waar je eigenlijk niet wil zijn. Hij begroet me uitbundig voor zijn doen. ‘Waar was je nou’. Trots laat hij de vaste lijn in zijn ader zien. Nu kan het er gewoon blijven en is de kwelling van het eindeloze zoeken naar bruikbare vaten voorbij. Het scheelt enorm in de wachttijd, want de uitslagen zijn sneller gereed. Voor de lunch verlaat hij met zijn vrouw, dochter en kleinzoon het oord. Opgelucht en vrolijker dan ooit daarvoren. De kleinzoon heeft ondertussen de volle wachtkamer vermaakt met zijn guitige koppie en het wat kromme gerebbel. Hij mag water, maar sinaasappelsap vindt hij ook lekker en chocola. De ogen worden groot en hij kleurt er sneller van bij het idee alleen al. Met mama telt hij  tot tien en wil dan een high five en een grote en een klein boks. Die laatste kende ik nog niet.

De grote gele meneer aan de tafel schiet ervan in de lach.  De man blijkt wat verward en maakt luide grapjes, waarop zijn vrouw hem beschamend terecht wijst. Ik zou haar willen geruststellen. Het gaat buiten hem om. Als hij staat valt vooral de lengte op die overal bovenuit torent en de wonderlijke kleur. Zenuwachtig reddert zijn vrouw achter hem aan. De zuster maakt grapjes met hem. Koffie wil hij niet.

Na gedane arbeid is het zoet rusten. Letterlijk. Na de omgevlogen ochtend mag de energie in de schoenen zakken, terwijl de film nog een keer voorbij trekt. Prietpraat, kleine gestes, afleiding. Alle kleine beetjes helpen.