Wie het kleine niet eert…

Terwijl een kauwtje spreekwoordelijk de longen uit zijn lijf krast en de kat van de buren op ons balkon Pluis in de opperste staat van paraatheid brengt, wordt ik wakker met een droom helder en duidelijk op het netvlies.

Het thema was Korsakov. Ik weet wel waarom het ergens smeult onder het oppervlak.  Ik heb er over gesproken met de overbuur, afgelopen vrijdag, terwijl we in de auto naar Voorlinden reden. Ik ben er niet echt bekend mee, maar ik moet er wel de hele tijd aan denken, nu er van die losse opvallendheden gebeuren in het gedrag van iemand uit mijn buurt. Achterdocht, ontkenning, vergissingen, agressie, venijnige steekjes onder water, het is er allemaal.  Maar een belangrijk gegeven ontbreekt. Dat is namelijk geheugenverlies. Het geheugen is zo sterk als een olifant en de kleinste gebeurtenissen in het lange leven worden uitgesponnen van de hoed tot de rand. Maar wat is het dan wel. Naar de oorzaak wordt het gissen

In de droom is er de man die ik uit het ziekenhuis ken. ‘Je weet wel, mijn vriendin had haar arm in het gips’. Die man loopt inderdaad door mijn geheugen heen. Waar ik hem ontmoet heb, ben ik vergeten. Die man zegt in de droom, dat zijn vriendin dezelfde symptomen had. Dat het moeilijk was om de vinger op de kwaal te leggen. omdat ze zo goed kon maskeren en doen of er niets aan de hand was. Een  kenmerk van Korsakov is inderdaad om met verzinsels de gaten in het geheugen te vullen. Zo sluipen de onwaarheden binnen. Ik wil in de droom van  hem weten hoe hij het heeft aangekund, omdat het zo afmattend is, door de teleurstellingen die zich opstapelen en het gebrek aan waarachtige aandacht voor een onderwerp. Het gaat nergens meer over, er is geen goed gesprek te voeren. ‘Meebuigen’ is het advies, ‘Geen slapende honden meer wakker maken.’

Als ik wakker wordt, schrijf ik de droom uit. Ik parkeer hem tijdelijk. Wil de zaken helder blijven zien. Symptomen tellen, misschien dat ik dan wijzer wordt.

Het belooft weer prachtig weer te worden. Straks gaan we naar het strand om de verjaardag te vieren van de vader van de kinderen. We schrijven een boodschap in het zand en zijn weer even terug bij het moment waarop we met een grote stomer van Scheveningen naar Egmond zijn gevaren, om daar, op die geliefde plek, de as te verstrooien. In onze beleving is hij vrij als een vogel in de lucht. Zijn voorliefde voor de adelaar  brengt vanzelf de allegorie met een roofvogel met zich mee. Het lied van de Steve Miller Band is zijn lijflied geworden.

Gisteren was het ook mooi, maar koud. De voetbalwedstrijd was mijn uitje van die dag. Nog steeds wat grieperig. Tijdens het wandelen in de rust kwam ik drie dappere schoonheden in het struikgewas tegen. De haren van de clematis, een grappige witte bes met rode vanen en hele kleine roze bloementjes in de boom.

Er was hier een hovenier met aandacht voor de schoonheid bezig geweest. Helaas was het weggeschoven uit het zicht, door het grote hek achter het doel. Slechts een klein paadje leidde langs de dappere herfst en winterbloeiers. De wedstrijd eindigde in de laatste minuut in gelijkspel na achterstand tegen tien man. Mijn middag kon met de de bekoorlijke verborgen ontdekking niet meer stuk. Wie het kleine niet eert…