Duimen maar

De regen hield op met zachtjes miezeren en kletterde met ziel en zaligheid naar beneden. Ik bleef veilig onder de grote parasols van een terras op de Mariaplaats staan. Tot ik door had, dat het ook kletterde vanwege de grote bomen die boven de parasol hun kruinen leeg aan het schudden waren.

Nichtlief zat al te zwaaien. Door de mistige bril kon ik nog net dat onderscheid maken. Warme groet. Als vanouds vielen de jaren weg en waren we weer op het punt, waarop we gebleven waren. Rondom ons was men druk bezig met de opbouw voor een lezing van de avond, rond het festijn van het gouden kalf. Geluidsinstallaties werden opgebouwd, stukken in scene gezet om te kijken of er niets ontbrak aan benodigdheden. Ons eigen scenario, twee levens die paralel liepen en uitgewisseld werden vloeide voort in vanzelfsprekendheid. Gedeelde levens. Nicht en ik waren tweelingen. Zelfde dag, bijna hetzelfde uur geboren. We deelden de liefde voor de taal en het schrijven. Er viel heel wat bij te kletsen. Tijd vervaagde. Door de verhalen heen werden de contouren van de twee meisjes van vroeger zichtbaar.

Het was een aangenaam verpozen. We liepen samen terug naar het station. Zij moest de trein hebben, ik stapte in de bus. Tot ziens, tot later. Een uurtje op de bank en daarna naar het kleine knusse theater waar vriendin aan kwam hollen. We hadden nog even eer de voorstelling van start zou gaan. Een nieuwe sprong van heden naar verleden en weer terug. Ik had verwacht bekenden te zien, maar er waren er opmerkelijk weinig. Het decor was meesterlijk omgebouwd  tot een oude rommelzolder en alle hoeken en gaten waren benut, Van achteren en uit de coulissen , door het middenpad, overal kwamen de acteurs vandaan.

Ze zongen cabareteske teksten, evergreens. maar ook meer recentelijke liedjes. Achter elkaar kwamen Wim sonnenveld, Jasperina de Jong, Yvo de wijs, Neerlands Hoop, Brigitte Kaandorp en de vliegende Panters tot leven . Een lach en een traan en vooral veel humor met harmonieuze zangpartijen  was de opbrengst. De thema’s werden aangedragen uit de verhuisdozen, die wisselend werden opgepakt, neergezet, samengesteld, en weggedragen tot algeheel vermaak.

Wij zaten comfortabel op oude banken, er zat ook publiek op het podium drie rijen hoog en we hoefden niets te missen door drie grote schermen. Het zat ingenieus in elkaar. ‘Een bord met spaghetti’ van Rijk de Gooijer was de afsluiting, waarbij het publiek eindelijk los mocht. De tekst was moeiteloos op te lepelen.

Thuis moest een en ander bezinken. Er was een boodschap over de bloedwaarden van schoonmoeder. Nu was eindelijk bekend waarom ze zo moe en lamlendig was. Een hele geruststelling dat men er wat aan ging doen. Ze had een flinke weg te gaan en het lichaam was broos. Er zullen heel wat aderlatingen nodig zijn voor ze de oude weer is. De mens is kwetsbaar. Haar laatste achterkleinkind op schoot bracht weer een glimlach. Dat is in ieder geval een goed teken. Duimen maar.