Ombuigen naar kracht brengt het leven glans

Vanuit de kleine blauwe zie ik prachtige afwisselende lucht voorbij trekken, maar als ik bij het ziekenhuis aankom, slaat ze dicht met een ondoordringbaar grijs en niet veel later waaien de eerste druppels in mijn gezicht vlak voor ik de draaideur binnen gaat.

Het begint rustig en kalm. De gebruikelijke handelingen, uniform halen, post halen, intekenlijst parafreren, diensttelefoon ophalen, omkleden. Haar in de staart, ringen af. Post rondbrengen is altijd weer een feestje. Even een kattebelletje dat er aan je gedacht wordt door het thuisfront, vrienden en familie zorgt dat de last lichter wordt. Het is zo eenvoudig om een zonnestraal te zijn in leed en verdriet.

De overdracht is helder. Twee mensen voor extra aandacht. De dagbehandeling siepelt vol. Een mijnheer steekt voortdurend de draak met de koffie. Bij het apparaat moet ik hard nadenken en kom met de verkeerde terug. Het moest zwart zijn. Als ik snel de fout herstel, vraagt hij ondeugend ‘En waar is nou de melk’. Als ik schrik, schatert hij het uit en even later liggen we alle drie in een appelflauwte. Hij, zijn zieke vrouw en ik. Afleiding helpt als het leven een eigen loopje neemt.

Er ligt een ouder iemand in een kamer apart. De brillenglazen zijn van een aristocratische lichtheid evenals de dunne pootjes. Ze versterken de peinzende grote grijze ogen, die af en toe betraand worden gesloten. Duidelijk vermoeid stamelt er een dankwoord voor de mensen die zorgen, soms in een onbegrijpelijke taal van gehusselde klinkers en medeklinkers. Eminence grise, adellijk doorschijnend in het witte bed.

Bij vier dames op zaal klinkt een lachsalvo. Ik ga eens even informeren, waar de lol uit bestaat. We komen uit bij de visboeren in drie bekende Utrechtse wijken, waar we stuk voor stuk onze voetstappen hebben liggen. Zuilen, Ondiep en Lombok. Omdat we allemaal bijna even oud zijn, wordt het een ‘ons kent ons’ onderonsje. Na het uitwisselen van gedeelde ervaringen, de visboer met zijn glimmende kar, de zure bommen en Joodse uien op vrijdag door de straat, hebben we allemaal een onbedwingbare trek in hom en kuit van de bokking. Het bestaat nog, weet een van hen. Dat belooft een speurtocht dit weekend. Hoe meer ik er aan terugdenk hoe groter de trek wordt. Nostalgische smaken.

Bij een ander is de smaak door de chemo veranderd in blik. Alles heeft een metaalsmaak. Het verschil tussen zuurkool en boerenkool is er niet meer. Er wordt slechts nog structuur waargenomen en soms iets van zoet, zuur of zout. Het beperkt het eetpalet in hoge mate. De hand schuift om de pols. ‘Kijk eens, twintig kilo heb ik er aan verloren’.

De verhalen gaan weer mee en de focus komt op de avond te liggen. Voor de leesclub Boekenbabbels sla ik ‘Kletskoppen’ in. Ruim voorbereid verwacht ik de gasten. In allerijl bedacht ik ’s middags dat een tafel in het midden eigenlijk pure noodzaak is als je onbeholpen situaties met hapjes en glazen wil vermijden. Ik speur bij de kringlopen en daarna stroop ik  de meubelwinkels af met kleine schietgebedjes tussendoor.  Ik ontdek, verloren en afgezonderd het kleine kobaltblauwe tafeltje. Afgeprijsd van veel naar weinig en moederziel alleen.

Ze past precies bij het grotere tafeltje van boven. Ziezo. Een goede voorbereiding is het halve werk. Als ze binnenvallen raken we serieus aan de praat over het boek ‘De Keuze’ van Edith Eva Eger. Het  heeft heel wat los gemaakt en vooral harten geroerd. Als de verhalen zich verweven met het persoonlijke leven duiken we de diepte in en raken en worden geraakt.  Wat is het fijn om alles te durven vragen en alles te kunnen overwegen en bewoorden. ‘De Keuze’ gaat met name om het feit  of je kiest voor het lijdzaam ondergaan van pijn en leed, of om te blijven hangen in boosheid en agressie omdat het zo gelopen is of de keuze te maken om er krachtiger uit te komen.

Je kwetsbaar durven opstellen opent deuren, het bespreekbaar maken geeft mogelijkheden en het ombuigen naar kracht brengt het leven glans.