Dat maakte het feest compleet

De dag begon vroeg gisteren, vroeger dan anders en dat wil wat zeggen. Om negen uur stond ik puntpaprika’s en aubergine klaar te maken voor hun de BBQ. Daarna spoorslags naar de tuin met een veel te zwaar beladen steekkar. Kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet, was wat ik als een mantra herhaalde. Onderweg haalde de oude me in en nam de gewichtige rugzak over. Dat scheelde al een beetje. Het was nog vroeg, maar ik wilde in mijn wilde tuin meer ruimte maken door hier en daar wat weg te snoeien, de brandnetels weg te halen om kleinzoon niet in ’n netelig parket te brengen en vast tafels en wat stoelen klaar te zetten. Het lieve halfronde bankje had zijn beste tijd gehad en was toch al aardig aan het wegteren. De oude maakte er met een touwtje en een ondersteunende lat nog een herkansing. Mooie lap erover en klaar.

De behangerstafel van zus was een fantastisch buffet, samen met mijn witte tafel van de vorige dag. Kleden erover en klaar. Het wieden betekende nog even flink door bikkelen. Als ik niet verder kon dan plofte ik op de stoel, klokte de tijd en rekende uit. Om kwart voor drie wilde ik naar het hek lopen toen zwager en schoonzus er al aankwamen met een auto volgeladen. Twee witte luifeltenten, een koelbox, de BBQ. En de komst van de zussen met al het vlees en de drank en dochter en schoonzoon met de kinderen en iedereen druppelde van lieverlee binnen om direct de handen uit de mouwen te steken. In een rap tempo was alles opgezet, vlaggetjes opgehangen en zag  het er feestelijk uit. Ook de achterburen sloten aan en de oude pas weer veel  later. Zus regelde het buffet en andere zus de foto’s.

Zo had ik het gedroomd. De makers van de Bernagie , zwager, de twee broers, neef en de kinderen, die geschuurd en geverfd hadden, bij elkaar. Het eindresultaat stond te glanzen in haar monumenten-groene kleedje, de ramen breed en uitnodigend, de deur wagenwijd open. Iedereen babbelde met iedereen en het was pais en vree. Mannen keuvelend rond de BBQ. Er was even een dingetje met de auto, die er niet mocht zijn. Het zijn de regels van het spel en begrijpelijk, maar het werd wat scherp gezegd en schoonzoon mompelde: ‘Cést le ton qui fait la musique’. En klein smetje op de het feest-blazoen. Maar niet getreurd, slikken en schikken.

Wat is het leven leuk, als iedereen het naar de zin heeft en genoeglijk- niks moet alles mag- aan het kouten is met elkaar terwijl het eten wordt gedeeld. Haha de aubergine was te grof, de puntpaprika’s te zwart, de vis stond wel erg dik  in de dille, maar daarom niet getreurd. Ik probeerde kleinzoon het geheim van de springbalsemien uit te leggen, maar hij schrok zo van het gekrieuwel in zijn  handen, dat een tweede poging er niet in zat.  Wel had hij de hengel bij zich en ging met zijn vader vissen in de sloot. Ik wilde er een foto van maken en daardoor ontdekte ik de zwanenbloemen in de sloot. Vol in bloei. Een zwanenzang voor een prachtige dag.

Toen broer een kleine bliek ving, was de vreugde compleet, bewonderen en weer terug in de sloot.Daarna met alle helpende handen was het allemaal voorbij en trok de karavaan weer huiswaarts.

Met de kleine gehavende blauwe schoof ik, in de ondergaande zon, onder een lantaarnpaal door waar een flinke buizerd met wakend oog alles bekeek wat onder hem door flitste. De vader van de kinderen op zijn post. Dat maakte het feest compleet.