‘Je moet het beestje bij de naam noemen’ werd er vroeger gezegd als er te lang om de hete brij werd heen gedraaid en er tientallen verdoezelende of verzachtende argumenten werden aangevoerd om een verhaal aannemelijk te maken.
Spijkers met koppen slaan, was het devies en dat kon alleen maar als je alle factoren benoemde, zodat een ander er op kon reageren. ‘Communiceren kan je leren’, dreinde het zeurstemmetje in mijn hoofd. Op het eind van de vakantie en na een lange week samenzijn is er zo’n moment van reflectie. Iemand zegt iets, een ander reageert emotioneel, er wordt gevraagd naar het waarom en een pittig gesprek is wenselijk met het benoemen van man en paard, vrouw en stokpaard in dit geval.
Altijd, ergens op een vakantie, komt er zo’n moment. Daar kan men de klok op gelijk zetten en eigenlijk zou je willen, dat die kleine irritaties al direct vanaf het begin bij de horens kon worden gevat, eer ze de gelegenheid krijgen om zich op te blazen. Het klaart de lucht. Als ik naar buiten kijk hebben de fikse regenbuien, vrijdagmiddag begonnen en gestaag doorgegaan tot nu, plaats gemaakt voor een zwoele zomeravond. Gesluierd, dat wel, nog niet tot lichtende helderheid uitgegroeid, maar haar eerste wankele schreden op het pad van een warme zomerdag straks, morgen, als we huiswaarts gaan.
We bezegelden het waarachtige ontmoeten met een etentje en toen diende het volgende issue zich aan. Waarom is het lastig een goed gesprek aan te snijden, of beter nog, wat is een goed gesprek. Hangt het af van een passieve (lees relaxte, onderuitgezakte) houding of is een actieve luisterhouding met ogen die belangstellend vertellen open te staan voor elke gedachte, gewenst. O wat heerlijk om het naast de tapas op de borden te leggen en te sparren hierover. Binnen de kortste keren hadden we een interessante discussie met voors en tegens, aannames werden aangehaald en verworpen, argumenten versterkt en het bleef een ventileren zonder verstarring, met een vleug filosofie.
Thuis in het familiecircus waren wij zussen de vier van de vijf kleintjes en die weer het staartje van de elf. Ik was de oudste van de vijf (Is dat een equivalent voor wijste?), de tweede was de zus van de ratio, de derde de nuchtere en de vierde het gevoelsmens. Vier bijzondere kwaliteiten, vier bijzondere individuen, vier zussen voor het leven, vier zussen van vlees en bloed, vier vrouwen vol zusterliefde.
Het voordeel van zussen is dat je jezelf kan zijn. Dat je, eenmaal de drempel over, je durft te geven. Ze zullen je onherroepelijk van repliek dienen als er onwaarheden sluipen in het betoog maar aan de andere kant kennen ze je van de wortels van je haren, tot aan de nagel van de grote teen. van ziel tot zaligheid. Geheimen zijn er niet, daar gaan we te lang voor met elkaar om. Wel zijn er perioden geweest, dat we minder met elkaar opliepen en daar vallen de hiaten. Het gezinsleven, de ontwikkeling en persoonlijke groei slurpte de tijd op. Nu hebben we de rode draad van het ontmoeten weer opgepakt. Al jaren. De kluwen wordt hoe langer hoe steviger en dient straks als een brede basis voor het opvangen van de grijze jaren. We hebben het gevierd.
De wijngeneratie heeft heerlijke wijn geslempt, de ijsgeneratie nam een levensgrote gevaarlijk verslavende sorbet. Bij thuiskomst waren we rozig en tevreden. We zochten vierstemmig de partijen op van ‘Bring me little water, Sylvie’ De stemmen zijn straks in balans, twee alten en twee mezzosopranen, nou ja…Nog even oefenen. De stemming is in balans. Het weer doet haar best, morgen schijnt de zon weer. De lucht is geklaard
Mijmeringen 
Wat een ontmoetingen en respect voor elkaar. Mooi Berna en zussen. Nog veel genoeglijke uren met elkaar gewenst, wat een fijn vooruitzicht.
Wij, vier zussen waarvan ik 3e zijn nog lang niet zover. Ik vind dat heel jammer,, Poeh.
Snds 2,5 jaar 1 middag met elkaar geweest vanwege de as van mams die werd vermengd met duinzand.
Veel geleerd over mezelf en positie en rol in dit gezin waar mijn basis is gevormd. Kan m’n vragen niet stellen, antwoorden kunnen (willen) niet gegeven worden, de rol die ik had is uitvergroot. We blijven in overtuigingen vastzitten en dat blijf ik jammer vinden. Und soweiter…. ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Ach lieve marjanne, het dreigde bij ons ook zo te gaan, toen hebben we het (heftig) uitgepraat nu 8 jaar geleden en werd het allengs beter. Nu kunnen we eigenlijk niet meer zonder. Wel gaan we de week weer omzetten in twee keer een lang weekend of een midweek.
De hele familie heeft elkaar nog, 11 mensen en aanhang allen in leven, dus uitzonderlijk. Het leven is te kort. Wij met z’n vieren trekken het meest intentie op. Doen ook nog kringloop en zussen dagen. ❤ Jammer he, als er geen buigzaamheid is. ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Die uitzonderlijkheid van allen nog in leven is bijna a must om zachter te worden in oordelen en vastzittende principes, maja…
‘Op een dag staan we bij elkaar aan de kist’ wil je dat’ vroeg ik weken geleden. Er zit beweging in.. vertrouwen en veiligheid lijken de pijlers te gaan worden. Respect voor elkaars bestaan en keuzes, dat moet je kunnen en weten dat het kan. ThX je hebt me weer verder doen stappen.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn Marjanne
Respect dat is de sleutel
Niemand hoeft te veranderen
Want het is goed zoals je bent
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb geen zussen, vind dat jammer, maar het is niet anders
LikeLike
Heb je wel broers??? Dat kan ook he. Anders maar net zo leuk. Enne….inderdaad, met goeie vriendinnen of vrienden of de kinderen is het ook goed toeven.
LikeLike
dat wel, en één hele fijne schoonzus 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Die is ook heel wat waard
Zomaar en nieuwe zus
Wowwww
LikeLike
Zulke gesprekken, ik ben er jaloers op. Gaat bij ons nooit lukken, helaas.
LikeGeliked door 1 persoon
Jammer, jammer, jammer. We hebben er wel even voor moeten strijden, maar nu kan het niet meer stuk! ❤
LikeLike
Dat is een droom.
Ooit kwam ook ik uit een gezin van drie meisjes en een broer.
Die ene zus is er niet meer, met de ander is het contact beperkt.
Maar met de broer verloopt het nog perfect.
Langer met elkaar optrekken vraagt verdraagzaamheid en soepelheid.
Toch wel een beetje jaloers, het moet fijn zijn (voor de kinderen 🙂 ) om uit zo’ groot gezin te komen, spontaan vind je dan altijd wel je beste maatjes.
LikeLike
Daar heb je gelijk in en we boffen ook dat alle broers op een na ouder zijn dan wij, dus `zijn wij echt de vijf kleintjes gebleven. en veel meer op elkaar aangewezen. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Oh, wat geweldig dat jullie een manier hebben gevonden elkaar te bereiken. Respecteren is onderling wel een sleutelwoord. Wat heerlijk dat jullie het ook kostbaar genoeg vinden met elkaar te blijven delen.
Lees hier dat ik niet de enige ben met het gemis, maar die staat elkaar te waarderen hebben wij met drie zussen en een broer nooit bereikt. Oudste is overleden, broer ook, de overgebleven zus ziet niets in mij ondanks herhaalde pogingen te praten. Nu is er geen contact meer, heb zelf een streep gezet. Jammer jammer, maar het geeft ook veel rust, hoef niet meer op mijn hoede te zijn of mij achteraf naar te voelen. Er zijn vriendinnen, GOUD waard. Dank ook Berna, dat jij hier zo open hebt verteld!
LikeLike