Dát maakt alles lichter

Gisterenavond reed ik naar huis en had het kleine slingerpad over de Lekdijk genomen, achter Vianen. In lome vredigheid graasden de koeien onder de ondergaande zon, die verderop, achter de brug, de lucht rood deed opgloeien. Zo’n klein vredig Hollands tafereeltje bracht alle energie terug, die door het vele schilderen op de dag was weggelopen. Maar de handen voelden als vogelklauwtjes en lagen verstijfd om het stuur. Een hele dag is misschien iets te veel van het goede. Het is ook schakelen van de totale rust en stilte op de tuin  naar de verspringende gesprekken en verhalen ’s avonds tijdens de les.

We hadden lang gepraat over de doeken van vorige week en daarna een experiment met impasto gedaan. Hoe was het ook alweer. Graven in het geheugen. Het krijt aanlengen met het ei.De wonderlijke wereld van de chemie en de verbindingen. Haar eigenzinnige uitwerking en de resultaten. We hadden dit al eens eerder gedaan en bij de Rembrandttechnieken ook uitgebreider met de natuurlijke pigmenten, Sienna, Omber en Oker. Pasteus werken is een vak apart. Het was wel lekker om met een spatel aan de gang te kunnen.

Overdag op het tuinatelier had ik de moeder van de juf uitgewerkt. Hele stukken van de dag ervoor uitgediept, breder gemaakt of kleiner, gekeken en gekeken. streek zetten achter uit lopen, streek zetten en weer afstand nemen. Net zo lang tot ze naar mijn tevredenheid af was en ik haar kon vervoeren naar de les.

Na de impasto was de inspiratie volledig op. Klaar, uitgewerkt. De gesprekken gingen over de wens om minder plat te werken, hoe je dat moest doen, waar je op moest letten. Naar model of van een foto. Ik vind naar model veel fijner, maar moeilijk. Als oefening heb ik mezelf een aantal keren vanuit de spiegel nageschilderd. Lastig is het veranderen van de pose. Door steeds weer te blijven proberen krijg je het een beetje onder de knie. met vallen en opstaan. Veel tekenen van het hoofd helpt ook. Dan zitten de contouren al in de vingers.

Spijt heb ik niet, maar schilderen en tekenen zijn van die dingen die ik wel had willen uitbouwen. Als ik dat van jongs af had gedaan, dan had ik waarschijnlijk al verder geweest in de ontwikkeling. Er valt nog zoveel te leren. Aan de andere kant is ‘als’ nog altijd verbrande turf en hebben de ervaringen tot nu toe ertoe bijgedragen dat je tot hier gekomen bent en heeft alles wat je hebt meegemaakt, invloed op het handelen. Er zijn in de puberteit schriften en agenda’s geweest, die tot op elk piezeltje papier vol getekend zijn met mijn modepopjes. Twiggy-achtige figuren met bijbehorend kapsel en de grote ogen. Ik trok ze extravagante zwierige kleding aan, naar de mode van die tijd met wijde pijpen, minirokken, zwierige mouwen. Kettingen ontbraken niet. Toen ik de verpleging inging stopte dat volledig, op wat droedels na tijdens een telefoongesprek. Pas jaren later nadat alle kinderen uitgevlogen waren, heb ik het weer opgepakt. Het is heerlijk om te doen en ik ben blij dat ik het heb herontdekt, maar dat piezeltje verlangen blijft altijd lichtjes op de achtergrond schuren. Wat-als. Het is nooit in te vullen.

Natuurlijk zijn er redenen geweest, waarom het tekenen is gestopt.Er kwamen andere dingen op mijn pad. Nu is er tijd, rust en ruimte om iets uit te bouwen, te experimenteren en nieuwe vormen te ontdekken. Het is de natuurlijke loop en ik wandel met liefde in dat straatje. Zoals het tranend hart, dat in de tuin bijna verdwenen was door de weg die moest worden vrij gemaakt voor de hut. Nu staat ze weer dapper en met veerkracht te bloeien.

We komen er wel. Met puffen en geploeter, maar vooral ook met humor. Het is geen wet van Meden en Perzen. Het heilige moeten is er af.  Dát maakt alles lichter.