Vanaf nu tel ik mijn zegeningen.

Soms kom je een woord tegen waarvan je denkt: Dat heb ik eerder gezien, gelezen, gehoord. Je graaft het geheugen af en kan niet meer bedenken in welke context het betekenis kreeg. Zo’n woord is Stromboli. Vriendin gaat op vakantie en stuurt berichten vanuit de Eolische eilanden met onder andere het eiland Stromboli. Twee andere bekenden maken op dit moment ook het eiland ‘onveilig’. Er is de roman van Saskia van Noort met dezelfde naam en ik kom het tegen in een Italiaans restaurant als veredeld broodgerecht.

Zowel eiland, roman als gerecht zijn me volkomen onbekend. Het nodigt uit tot onderzoek, tot ter plekke het eiland bezichtigen. Het schijnt dat een retraite op Stromboli de aanleiding was voor de locatie van het boek. Mooiere titel. Retraite op Stromboli. Je gaat er gebroken heen en komt gelouterd terug, maar andersom kan ook. Net in welke stemming de schrijfster verkeerd. Saskia van Noort schrijft er haar bestseller mee, na eerst een dergelijke retraite te hebben ‘gedaan’ of is het ondergaan, naar aanleiding van een ervaring die zich in de orde van de #Metoo discussie ophoudt. Actueel en derhalve is succes verzekerd, omdat we de schaamte voorbij zijn, met dank aan Anja Meulenbelt, die dat al veel eerder voor zichzelf uitkristalliseerde. In de bijlage van de Volkskrant dit weekend wordt zowel Stromboli als Schaamte uitgebreid belicht. Dat kan dan haast geen toeval zijn.

Ik ben in een eigen retraite beland. Er komt geen spannend eiland aan te pas, maar wel helende plekken in de omgeving. Soms moet ik er een stukje voor rijden en vaker is er een gelegenheid om de hoek of in huis, op bed of in het hoofd. Elk moment dat zich ervoor leent kan ik afdwalen op zoek naar een diepere betekenis of naar het zijn zonder meer, zonder reden, gewoon omdat het is en ik het zie, op dat ene moment. Het moet er voor een omstander wonderlijk uitzien. Een vrouw die soms met een ruk stilstaat, bedachtzaam, loerend haast en die op sluipersvoeten probeert het beeld te vangen dat voor het netvlies werd geschoven, niet in de laatste plaats omdat het existentiële vragen opriep. Waarom, waarvoor, waartoe?

Het is de somma van de onthaasting, omdat ik nu kan blijven hangen op een woord dat me al drie keer verschenen is in twee dagen. Het is de vrijheid die me permitteert nergens anders aan te hoeven denken. Het is de grote stille ontvangstruimte in het hoofd die niet geleefd en vastgelegd wordt door overvolle agenda’s, ‘does and don’ts’ . Als het vandaag niet komt dan morgen.

Niet het pensioen, de zegen voor sommige, de karigheid voor een ander, omvat de schatkist van de ouderdom. Dat zijn de herinneringen maar bovenal het lege boek, waar iedere dag een bladzijde op mag worden bijgeschreven. Puur, spontaan, omdat de grijze hersencellen hun creatieve kanten kunnen laten vieren en uitdijen, eindeloos, net zoals het komt. ‘Never a dull moment’ denk ik, dankzij de vrijheid van leven, zonder opgelegde maatschappelijke verplichtingen en niet anders dan karakter tonen zal.

Alle goede dingen bestaan uit drieën, oreerde mijn oma. Als het goede op je pad komt, of beter nog, door jou wordt opgemerkt als zodanig,  ontvang je de bonus van nog twee maal. Het is een onderzoek waard. Ik ben er klaar voor. Vanaf nu tel ik mijn zegeningen.