De spanning en de zoete pleister

Gisteren ging ik in vliegende vaart op pad om de laatste hand te kunnen leggen aan de surprise. Het waren de details, want het grote frame stond er. Op maat gesneden uit een dankbare lege verhuisdoos, die het nutteloze niets in mocht ruilen, kwistig beplakt om alle onderdelen in de vorm geduwd te krijgen. Doos bleek een uitkomst te zijn. Details dienden verlijmd te worden. Daar greep ik mis. De lijm was op. Geen nood, dan zou ik na de voetbalwedstrijd van de jongens de grande finale inzetten.

De wedstrijd in een koud optrekkende mist was troosteloos evenals het resultaat. Voortdurend werden boze kreten het dichte dek ingesmeten.  Al naar gelang de rode neonminuten versprongen, trok de kou zich hechter en hechter om het publiek heen. Liet ze stampvoeten en ijsberen. De thuisvlagger van de tegenpartij had zijn doel bereikt. Hij had een aanvallende goed voetballende ploeg stuk geslagen met zijn vermeende buitenspelletjes. Vlaggers zouden, net als scheidsrechters, ook en juist op amateurniveau, neutraal moeten zijn. Dat zou een stuk agressie schelen. De jongens raken uit het lood.

Wat de tweede helft betrof had het geen ramp geweest als dat dichte dek als een deken naar beneden was gevallen. Einde verhaal. Daar begon de zoektocht naar de lijm. Waar de ochtend gladjes verlopen was en alle handelingen naadloos in elkaar schoven, werd de middag een groot debacle. De lijm was op. Heel Nederland had zich in de huizen achter hun surprises verschanst met hun Pattex en Bison kit en nergens was nog lijm te koop. Er moest aan meters geplakt zijn. In elke winkel en op elk schap greep ik mis. De Gotspe.

Ten einde raad stoof ik de non-food winkel van de grote supermarkt binnen. Die was bij deze vestiging gescheiden, wat nu alleen maar een uitkomst was. De grote bakken en rekken waren bijna leeg. De artikelen door het plunderend publiek dankbaar gewogen en goed bevonden en naarstig mee naar hun huizen gesleept. Geen lijm, nergens, nou ja, glitterpritt, maar daar viel niet mee te kitten. Wanhopig stelde ik mijn vraag. De behulpzame beheerder schudde aanvankelijk zijn hoofd, tot hij ineens het licht zag. De blik werd helder, de frons verdween en hij dook kwiek in de kleinere schappen, die naast de lopende band, tegen de kassa aanleunden. Ergens, tussen allerlei wonderbaarlijke huis, tuin en keukenmiddelen, grabbelde hij het minuscule kleine tubetje secondelijm op en hield het triomfantelijk omhoog. ‘Mijnheer, U bent een held.’ juichte ik. Ik bleef hem prijzen, engel, redder in nood en wat al niet meer. De glimlach om zijn mond werd breder en breder. Toen ik het pand verliet, hadden twee mensen in ieder geval een geluksgevoel.

Zo simpel kan het zijn. Alles is tot in lengte der dagen vastgekit. Pakjes zijn ingepakt, de cacao en de melk en suiker staan met de slagroom klaar om mee te nemen. Sinterklaas wordt dit jaar ouderwets gevierd, met surprises en gedichten, warme echte chocolademelk. Vanuit de mist doemt het bekende Droste-effect op, de beker met de cacao en suiker die we, met de theelepels in onze kleine kinderhanden, moesten roeren en daarna af mochten likken. Dat was zó hemels en troostrijk, omdat in dat ene kleine moment, alle spanning van die dag gebroken werd. ‘Alsof er een engeltje over je tong fietst’ glimlacht de herinnering. Inderdaad. De spanning en de zoete pleister, dat wil ik ze meegeven die drie kleine mannen, die straks opgetogen staan te springen.  Daarna kan het grote raden beginnen. Wie had wie. We zullen zien.