Volg je hart

Dan is het eindelijk zo ver en probeer je in de Haarlemjungle van grachten en parkeerplaatsvolle binnenstad de straat te vinden, waar de Weekendacademie zal starten. Er zijn er twee van, blijkt achteraf. Straat en weg. Ik was bij de weg en moest naar de straat. Het ligt wel in elkaars verlengde, maar de routeplanner op de IPhone gaf aan dat ik bijna een kilometer er van was weg gelopen. En ook dat ik me moest haasten om op tijd te zijn.

Het ziet eruit als een herenhuis, geen broedplaats voor de schone kunsten, maar binnen blijkt inderdaad een hoge kale ruimte, waarin hard gewerkt kan worden. De gammele tafel en stoelen en een handvol mensen is al aanwezig. De belangstelling bleek overweldigend dus de groepen werden opgesplitst. Ik dacht dat ik de enige zou zijn met wat kilometers in de benen, maar niets was minder waar. Er waren zelfs mensen uit Texel naar de cursus toe gekomen.

Een hartelijk welkom, met ongemakkelijke stiltes als de cursusleider even wegloopt om boven wat voorzieningen als suiker te halen. Zwijgende mensen in een kring en niemand die opkijkt of wat zegt. Er zijn erbij die hun handen proberen te lezen of die wat willekeurige pluizen van de kleding af pulken. Daar is Margreet met de suiker en bij toverslag begint iedereen weer te praten, alsof er een knop is omgedraaid. Wat een wonderlijk mechanisme en wat is er allemaal door mijn hoofd geschoten in dat korte moment. Vermoedelijk alleen de registratie van wat ik zag, met een oppervlakkige inschatting van de mensen aan de hand van hun uiterlijk. Haren, ogen, handen, kleding, houding.

Voorstelrondje en de uiterlijkheden krijgen een verhaal mee, ogen leven op, gezichten krijgen betekenis, houding neemt vorm aan. Achter ieder mens blijkt verlangen, nieuwsgierigheid, hoop en een bepaalde verwachting te schuilen. Margreet stelt gerust, stuurt bij, levelt de angst voor onvermogen naar een geruststellend niveau. Er volgt een riedeltje regels en beloften en daarna kunnen we aan de slag. Op grote vellen papier gaan we schetsen met houtskool of Conté krijt. In het midden rond een zuil staan dozen, buizen, latjes, een kan en verpakkingsmateriaal.

Iedereen pakt de ezel, het hardboard, de vellen, zoekt een juiste plek, zorgt voor een goede opstelling en gaat aan de slag. Dan volgt er een moment van genieten, omdat er niets anders te horen is dan het gekras van het krijt op het bord, het schuiven van een arm, het geschuifel van de voeten, hier en daar een zucht of het gewrijf van doek of hand en het rinkelen van theeglazen.  Kleine geluiden die door de hoge kale ruimte worden uitvergroot tot sfeermakers en handen en voeten geven aan de ochtend. Na een uurtje draaien we de ezels naar binnen om de algemene aanwijzingen op elke tekening te kunnen volgen. Aandachtig luisteren we, terwijl buiten het zonlicht door de mist heen breekt en tussen de bomen voor het raam de stralen gefilterd binnenvallen. De liefkozende soms bijna verontschuldigende aanwijzingen verwarmen en de tips krijgen we er liefdevol bij.

Als ik na tweeënhalf uur buiten sta, met een rolletje ‘probeer en leer’ in de tas, ouderwets huiswerk in het hoofd, kan ik met een gevonden tientje de dure parkeergarage betalen en weet ik voor de volgende keer een vrije plek te vinden. De zon schijnt uitbundig, de mensen zijn fijn gezelschap, de cursusleider is enthousiast, de etalages van Haarlem zijn kunstzinnig aangekleed en de stokrozen en plantenbakken zijn aangenaam gevuld met een pracht aan bloei. Mijn dag kan al niet meer stuk. ’s Middags, in de eigen tuin, blijft de euforie over het nemen van juiste beslissingen. Later belt een vriendin op en vraagt om raad. ‘Volg je hart’ hoor ik me drie keer herhalen. Niets is minder waar.