Bommen en granaten

Het was een prachtige eerste pinksterdag. De dag ervoor had ik de hele dag op de tuin vertoefd en nu moest ik meters gaan maken met het schrijven van de verslagen. Het kwam maar langzaam op gang,. Ik was klaar met het tweede verslag en drukte op de knop ‘opslaan’ en toen kwam er een foutmelding. Alles wat ik geschreven had, was weg. Ik heb het programma binnenstebuiten gekeerd, de computer vervolgens, maar wat ik ook probeerde, de lege vakjes staarden me zwijgend aan. Geen woord meer.

 Stripmuur in Brussel.

Ik was toe aan Kapitein Haddock’s bommen en granaten. Wat een deceptie. Ik heb de laptop dichtgeklapt en ben boodschappen gaan doen. Dat hielp. Die korte pauze was precies voldoende om de accu weer op te laden en opnieuw te beginnen. Na iedere opmerking sloeg ik het onmiddellijk op. ‘Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen’.

Het is niet de eerste teleurstelling in mijn leven en zeker ook niet de allergrootste, maar ik moest het wel handen en voeten geven. Ik poste het op facebook en kreeg troostgevende gedachten ervoor in de plaats. Het lost niets op, maar het verzacht.

Op school is er een meisje dat onmiddellijk, bij alles wat tegen zit, in haar wiek schiet. Ze slaat haar kleine armen over elkaar, de kin zakt op haar borst en haar pruillip komt boven drijven. Ze fronst haar voorhoofd in een kwaaie rimpel, zodat iedereen op afstand kan inschatten, dat er een dikke donderbui achter wacht. Dat overkomt haar wel vier keer per dag. Ze keert zich van je, af als je het uit wil leggen en het kost een berg overredingskracht om haar over die bui heen te krijgen. Ergens is het hoofdstuk ‘na regen komt zonneschijn’ niet aangekomen bij dit schatje en wacht ze op het bekende goedmakertje ofwel toegevertje, dat helaas bij mij nooit komt.

‘Wie zich brandt, moet op de blaren zitten’, zei mijn moeder vroeger. Daarmee legde ze in een klap de verantwoordelijkheid bij ons neer en niet bij zichzelf. Als je er niet uitkwam, dan moest je maar mokkend door het leven. Eigen schuld, dikke bult en naarstig ging ze voort met al het werk, dat haar nog restte. Ze had het veel te druk om aandacht te schenken aan één zo’n koter, als er nog tien rond liepen. Ze had er eenvoudigweg geen tijd voor. Al vroeg leerden we oplossingsgericht te denken.

Negeren en geen aandacht schenken werkt het beste. Zodra iets wat negatief is de volle aandacht krijgt is het hek van de dam. Dat weten we ook best wel, maar om de goede sfeer te behouden, pamperen we zo’n kleine mopperpot tot in het oneindige met als rendement nog veel meer nuffigheid en narigheid.

Het is moeilijk om de juiste weg erin te bewandelen. Ik ging als vroeger in de moederrol oeverloos lang redeneren, waarom bepaald gedrag niet kon, compleet met argumenten en voorbeelden. Dat vonden mijn kinderen minder geslaagd, dus verzonnen ze van alles en nog wat om onder mijn preken uit te komen. Intuïtief had ik een middel gevonden dat als anti-pruillip werkte.

Ik ga zo weer aan de verslagen. Voor vandaag staat de teller op twee. Ik zal het zorgvuldiger doen dan de eerste keer. Ik wist van Parnassys dat het iets voor eeuwig kan laten verdwijnen, maar was het vergeten. Ik begrijp dat we zelfverantwoordelijk zijn, maar een beetje hulp van hogerhand is niet teveel gevraagd, lijkt me. Het is anno 2017. Bij Google Drive wordt alles automatisch opgeslagen. Een systeem dat door zoveel scholen gebruikt wordt, zou onfeilbaar moeten zijn. Daar behoort het opslaan bij. Het zou in ieder geval een hoop commotie besparen en alle bommen en granaten van Haddock.

Wie de schoen past, trekke hem aan.