Haar tijd komt nog wel

‘Heb je ooit gekampeerd’, vraagt WordPress. Toen de tweeling 15 was vond ik het tijd om ze te laten beleven wat kamperen eigenlijk inhield. Als vakantieoord zat Portugal in mijn hoofd. Daar was ik nog niet geweest. Het was een lange rit, waar ik me op verkeken had. De jongste zoon ging ook mee. Zo deden we onderweg dutjes in de auto en kwamen na twee lange dagen op de plaats van bestemming aan. Een prachtige camping, de sheltertjes onder de bomen, een voor hen samen en een voor mij en de jongste zoon, een butagasstelletje, wat dunne matrasjes en dekbedden.

De tent opzetten was eigenlijk een werkje van niets. We konden de paar haringen die er aan zo’n tweepersoons tentje gaan met de hand in de grond duwen. De jongens hadden hun draai snel gevonden. De jongste was bevriend geworden met een visser. Er was een lagune, waar ze konden roeien, kanoën en waterfietsen. De zee was prachtig en ruig. Het was windstil en bloedheet, twee weken lang. We reden een eind om een ruïne te bezoeken en naar Lissabon. Aten met regelmaat in het restaurant op de camping omdat dat net zo duur was als de eenpansmaaltijden op het eenpittertje, dat we bij ons hadden. De jongens waren diepbruin en ik verschoot zelfs ook van kleur. Dat kwam niet vaak voor. We aanschouwden de kurkeiken, de te drogen hangende tabaksbladeren op hun houten stellages en de ooievaars in een dorp waar op elk dak wel een stel zat te broeden, terwijl ze zich allemaal in de weilanden er omheen te goed deden aan wat er zoal kroop en sprong. Portugal was een succes.

Italië een jaar later was een ander verhaal. Op de eerste camping was de grond zo hard en droog dat alle haringen krom sloegen. Geen boom te bekennen en de zee alleen voor de daar aanwezige hotelgasten. We namen de vlucht naar het Gardameer om daar vlakbij aan een kleiner meer, het schoonste water van Italie stond er in de brochure, onder de bomen ons kamp op te slaan. Er was een groot animatieteam en dat was vooral ‘s avonds en in de vroege morgen te horen aan de muziek en enthousiaste kinderstemmen die tegen de sparren en dennen opklaterden. Het meer was heerlijk, de muggen minder, de jongens diep donkerbruin en ik speelde sneeuwwitje. De reis was aangenamer, want veel minder lang en goed te doen. We zagen de voetbal-arena in Milaan tot twee keer toe, de gouden Duomo, koele water spuwende fonteinen, een winkelstraat die ons budget ver te boven ging en een vrouw in de trein die me omstandig prees met mijn drie knappe zonen. We aten pizza en likten aan Italiaanse ijshoorntjes, die nergens anders zo lekker smaakten. Zoonlief en ik vonden een pad in het gebergte bij Turijn, reden op waaghalzerige weggetjes naar boven, klauterden naar beneden en vergaten dat we ook weer omhoog moesten. Dat was een behoorlijk inspanning, daar hadden mijn longen destijds al flink moeite mee. Maar het was een tocht om nooit te vergeten.

Ondanks onze fijne vakanties kamperen de jongens niet echt meer. Soms wordt er op een park een huisje gehuurd. Alleen dochterlief en haar hele gezin is gek op haar lieve caravan en stalt hem met regelmaat op een mooie bosrijke camping of ze komen zoals vorig jaar hem hier een weekje stallen.

Als ik nu zou gaan vertellen hoe mijn eigen kampeeropvoeding is verlopen, wordt dit een eindeloos verhaal. Ze blijft achter een van de luiken in mijn hoofd. Haar tijd komt nog wel.