Er zijn van die dagen, die als een film langs trekken. Je bent er wel bij en toch ook niet. Gisteren was zo’n dag. Alles was eigenlijk goed verlopen. Bijtijds wakker, koffie maken, schrijven, kortom in alle rust wakker worden. Daarna probeerde ik mijn blog te delen. Daar ging het mis. Hoe ik het ook wende of keerde, ze  kwam er alleen als tekst uit en niet met foto, die de aandacht vestigt. Dan begint het. De strijd tegen de windmolens. Don Quichotte ten voeten uit. Je vinkt wat aan, je haalt wat weg en het gevolg was dat ik later merkte dat niemand meer toegang had.

De tekenlessen in het verstilde Haarlem, die ochtend, waren boeiend, maar ook daar had ik dat wonderlijk afwezige gevoel. Het lukte wonderwel om mijn kleine Oude Gracht van A4 over te brengen op het enorme witte vel papier. Hier en daar een aanwijzing van het geoefende oog was nodig om alles tot de juiste proporties terug te brengen. Tekenen is kijken, kijken, kijken en daarna pas zien. Nooit geweten dat daar verschil in zat. Waar ik vroeger altijd alleen maar aan het droedelen was, vergat ik in de loop der jaren om deze basis verder uit te pakken en bleef het steken op de lessen van Soeur Adolpha. ‘Als het erin zit, komt het er vanzelf uit’, waren haar wijze woorden. Nu is die basis weer opgepakt en het ontdekken van de mogelijkheden geeft net zoveel vreugde als de handeling op zich. Het automatisch willen omkaderen en inperken van het gevoel is het grootste struikelblok. Het zorgt ervoor dat een tekening al gauw een plaatje wordt. Statisch, correct, kloppend, maar vooral saai. Van Margreet leerden we buiten het papier te denken, verdwijnpunten te maken die spanning oproepen, een lijn die oproept tot het  willen weten, hoe het verder gaat. Het grote niets dat de fantasie aanwakkert en sluimerende beelden wakker roept.

Ergens in het achterhoofd bleef de afwezigheid sluimeren en het zorgde ervoor dat de werkelijkheid een stuk onwerkelijker werd. Na een hele ochtend tekenen, stond de overgang averechts op het al vage denken. De omslag was een wereld van verschil. Het was de dag van de herdenking, de zee was het monument en daarmee vormden wij, de kinderen en ik, samen de herinnering, die we onderschreven met boodschappen in het zand.  We reisden af naar het verleden, want de vader van de kinderen, de grote kleine man, zou jarig geweest zijn en het was de uitgelezen dag voor een prachtig eerbetoon. Ik was zo ver weg in het hoofd, dat ik de golf niet zag aan komen rollen, die mijn boodschap, nog voor de laatste punt, oploste in het koude water. Daar zat ik, op de hurken, tas en schoenen nat, tranen vermengden zich met het zilte koude zeewater. Ontredderd bleef ik zitten. Het gevoel van onmacht, dat me omsloot. De grip was er even uit. Zo’n moment dus.  Het tornen tegen de wind in was voldoende om weer wat te aarden, maar het vege lijf verlangde naar de bank.

De combinatie van tekenen en herdenken zorgde voor die vervreemding van de beleving vandaag en de ontdekking van de verdwenen blog. Op de bank, laptop in de aanslag, zoete rust om het hoofd, Pluis aan de voeten, liet alle radertjes weer ineen vallen tot een goed draaiend rad. Geen malle molens meer en mixed feelings, maar het oude vertrouwde zelf. Er zijn van die dagen bij…. En niet om te vergeten maar om te koesteren, omdat een stukje ontreddering de glans geeft aan al die andere fijne momenten. Zonder diepte geen hoogte.