Maria Popova schreef in haar Brain Pickings over de waarachtige vriendelijkheid en haalde daarbij het gedicht Kindness aan van de dichter Naomi Shihab Nye. Er staat een dichtregel in die me raakt.. ‘Before you know kindness as the deepest thing inside, you must know sorrow as the other deepest thing.’

Naomi shihab nye: Foto Wiki

Ik moet denken aan mijn oude wijze vriendin. ‘Oordeel niet, verwonder je slechts’. Als je op dat punt bent aangeland, dan ben je de angst voorbij, de woede en de wanhoop. Dan nog zijn er momenten dat verdriet je raakt, dat leed je raakt, omdat het met zoveel pijn voor een ander gepaard gaat. Naar kinderen toe op school, lukt het me om ieder kind als individu te zien met de zo mooie eigen kwaliteiten, maar dat kan vooral, omdat ze handelen als kind. Zorgeloos, als een open boek dat we mogen lezen. Herkenbaar, elke eigenheid weer. In het dagelijks bestaan is het lastiger om alles los van de emotie te zien, die het opwekt. Een van de grootste obstakels is de ergernis. Als die eenmaal komt boven drijven dan moet je van goede huize komen om niet met labels en etiketten te gaan strooien. Op dat cruciale moment is een oordeel snel geveld. Dat is het eerste te overwinnen aspect. De ergernis voorbij.

In deze fase van het leven leer ik veel nieuwe mensen kennen. Het maakt dat ik gezond nieuwsgierig ben naar hun drijfveer en motivatie, om los van het persoonlijke leven te kunnen komen tot een tegemoet treden met open vizier. Geen oordeel, zelfs geen verwondering, geen mening op een dienblaadje aangereikt. Wij mensen zijn eigenlijk zo kwetsbaar. Er wordt van alles verzonnen om het diepste innerlijk te verbergen, een hard pantser, een muur van angst, een berg van onzekerheid, een rivier van weemoed. En ergens diep van binnen zit die eigenlijke kern, die zich pas ontsluiten kan bij geborgenheid en vertrouwen.

In al die jaren, die achter me liggen, heb ik muren opgebouwd en weer geslecht, pantsers verbroken, zekerheden verworven en vertrouwen gekregen in mijn eigen handelen door de waardering van anderen. Die onvoorwaardelijke vriendelijkheid, Kindness, groeit met de dag, door openheid en onbevangenheid als een schaduw met je mee te laten lopen en te voeden met de kwaliteiten van de ander, anders dan het oordeel klaar te hebben.  School en de manier waarop je met kinderen om gaat, is een graadmeter bij uitstek. Door iedereen te horen, leer je ze kennen. Nooit is me dat duidelijker geworden dan in deze nieuwe onbekende groep, waarbij ik zo snel de diepte in kon gaan.

‘Kindness’ lijkt meer te zeggen dan het woord vriendelijkheid alleen. Het is die glimlach, die je uitzendt, het is dat oordeel dat niet geveld wordt, het is de genegenheid voor de ander, het is de weg openen voor mogelijkheden om samen verder te kunnen wandelen en daar is ervaring voor nodig, kennis, het diepe dal of ander leed. Om er boven te kunnen staan, het los te kunnen laten en empathie toe te laten. Waarachtige vriendelijkheid in elke vezel. Er is nog een weg te gaan.