De vlugge coloratuurnootjes van Anett Fritsch zijn allemaal raak, kopt de volkskrant in een artikel over deze Duitse sopraan, die in vijf maanden tijd alle drie de vrouwelijke hoofdrollen wist te vertolken uit Mozarts ‘Le nozze di Figaro’.  Een prestatie van formaat, omdat dat vaak de struikelblokken zijn voor veel zangers.

Ik moest de betekenis opzoeken. De wereld van de muziek ligt me vooral blind na aan het hart. Ik ken doorgaans geen titel, geen namen. Ik stel me open en alles vloeit in die bodemloze put, die het warm omarmt. Ik droom weg, ik laat me meevoeren, ik plak er beelden en verhalen onder, laat mijn gedachten en gevoel de vrije loop en  en de reikwijdte mag zo breed zijn als de muziekgeschiedenis zelf. Coloratuur komt van het latijns/italiaanse Colorare dat kleur betekent en het klinkt zoals het rolt, huppelt, vooruit snelt en danst in de muziekstukken zelf.

Klassieke muziek is voor mij nog altijd zondagmorgen, het mooie witte licht, de eerste zonnestralen die de kamer binnen vallen en de kamer een teer ontwaken bieden, daarbij de geur van echte koffie en dan radio vier, de klassieke zender. Ik laat me, als nitwit, graag verrassen. Het geeft een extra dimensie aan het wakker worden. Dat het een zondag moet zijn stamt uit de kinderperiode. Vrij van haastig zorgen en jachtig aansporen duiken we de luwte in van een wereld vol tijd en aandacht voor het moment en de dingen om ons heen. Mindfulness avant la lettre. We wisten wel waar we het evenwicht moesten vinden.

Een keer in het jaar ga ik samen met een collega-vriendin etsen in Drente bij de grootmeester van de naald, Han van Hagen en zijn gastvrije vrouw Lia van Rhijn, die prachtige keramiek sculpturen maakt. Als we met dat eeuwenoude ambacht bezig zijn en geluk hebben en de de zon door het mooie lichte atelier filtert, dan klinken er vanuit de keuken de rollende aria’s van de dochter des huizes, die het gekras van onze pennen laat doen verbleken en de ambiance sfeervol laten samenvloeien. Het geeft net dat hele speciale tintje aan toch al een heel bijzonder weekend.

De etspers.

Ze zingt de sterren van de hemel, maar als de plek zo bijzonder is, dan vervagen de benodigdheden voor de aankleding van het lied. Het mag een eenvoudige spijkerbroek zijn, want haar prachtige stem zorgt voor de baljurk van Assepoes gedragen door een hele zwerm kleine ‘mussen’ , die de zware tafzijde over haar heen laten vallen, juist ja, de coloratuurnoten. Wat een uitgesproken ervaring en wat meesterlijk er deel van uit te mogen maken.

Door de ervaring van de jaren heen vallen ineens stukken op hun plek en weet ik bij welke componist ze horen of uit welke opera ze komen. Sommige stukken koester ik, omdat ze me na aan het hart liggen, zoals Madame Butterfly, de prachtige opera van Puccini.

Ooit, lang geleden, zag ik The love of Three Oranges van Sergei Prokovief uitgevoerd worden ‘ On Broadway.’  We zaten op, nog enigszins, betaalbare rijen van de zaal en geloof me, dat was hoger dan hoog. De sinaasappels hadden vanuit onze ooghoeken het formaat van verschrompelde mandarijntjes en we konden geen uitdrukking op het gezicht waarnemen. De akoestiek was niet best en naast me klonk al spoedig het geronk van een warm draaiende propeller, een helikopter, die spoedig oprees naar een oneindige bestemming.

De huis -tuin-en-keukenaria’s van Brigitte zijn me honderd keer liever. Zo zie je maar, dat alles afhangt van de entourage en de ambiance. Ooit zal ik bijna blind weten welk stuk gespeeld wordt, maar tot dan zal ik het gewoon maar binnen laten komen.  Zielenroerselen, in alle eenvoud en vol met die grappige lichtvoetige coloratuurnoten, laagdrempelig en toegankelijk, maar dan wel gezongen door een Brigitte in de keuken van Han en Lia, telkens weer, keer op keer. Daar kan geen Broadway tegenop!