Bliksembezoekje bij dochterlief. Onder het genot van een kopje thee onze wederwaardigheden uitgewisseld, wensen uitgesproken, verlangens gedeeld. Kleindochter vermaakte zich met haar baby in de buik, tussen haar bovenstukje van haar broek geschoven. Natuurlijk moest het kind eten, dus werd de inhoud van de mandjes uit het fornuisje omgekieperd. Tomaat rolde gezusterlijk naast de gele sneetjes brood en de augurken, of waren het komkommers. Alles in een tijdsbestek van een kwartiertje en met de wetenschap dat ze bijna naar bed moest.

Geduld is een schone zaak. Manlief ruimde de tafel af en hielp mee bij het ter bedde brengen, om daarna weer hard op zolder aan de arbeid te gaan. Thuiswerken betekende vooral koude voeten oplopen van het stilzitten.

We mijmerden over aanpassingen aan het atelier. Als de tot nu toe plek innemende en milieuvervuilende houtkachel eruit zou worden gehaald, heb ik heerlijk veel ruimte meer. Dan zouden we om kunnen zien naar een verwarming op zonne-energie. Daar waren mooie kleine exemplaren van. Als de benauwdheid wat meer achter de rug is, wordt het tijd om dat idee uit te diepen.

Moeder/dochter deelmomenten, dat is een kostbaar goed. Toen het tijd was om de kleine filosoof van school te halen, ging ik er weer vandoor. De boodschappen bij elkaar gesprokkeld en in de zinderende finale van Masterchef de ietwat onthutste winnaar zien hakkelen, terwijl zijn medestrijders hem met alle liefde van de wereld het succes gunden als geen ander. Mooi om te zien dat zelfs een competitief element kan verbroederen.

Het nieuws op de radio lekte een voortvarende waarschuwing van het OMT voor de nieuwe mutatievariant. Stel je voor dat na zondag, alles weer dicht gaat. Dan valt mijn uitje naar Breda, waar de presentaties van dansgezelschap ‘ De Stilte’ zouden zijn, opnieuw in het water. In dat geval zijn we nogmaals volledig op onszelf aangewezen.

Leg je ongelezen boeken op een stapel, haal de onafgemaakte doeken van zolder, sla vandaag extra waxinelichtjes in en verschans je achter de conserven uit de kast, wees creatief met koken en desnoods met kurk, haal je breiwol uit de tas en brei een troosttrui of een lange sjaal en plan elke dag een wandeling in de vrije natuur. Haal voer voor de kouwelijke mussen, als het tenminste nog kouder wordt, en geniet van de wintertuin, die haar eigen schoonheid zal openbaren in de verstilde kleuren van de oude hortensiabloemen. Als we het van iemand moeten hebben, dan toch vooral van ons eigen initiatief. Winteren bij uitstek dus.

Nog maar een nacht en dan is zonnewende maan een feit, daarna nog twee dagen en dan is er de kortste dag en de langste nacht, de winterzonnewende. Met de dagen die er op volgen, zal het elke dag meer licht sprokkelen, een hoopvol licht in deze verwarrende duisternis.

In gedachten hoor ik goede oude vriendin zeggen: ‘Erger je niet, verwonder je slechts‘. Ik heb haar wijze raad hard nodig, want er is veel om ons over te verbazen in plaats van te verwonderen, omdat elke logica uit het verband gerukt schijnt te zijn. Dan moeten we de voorgeschotelde regels maar in hapklare brokken verdelen. ‘Waartoe dient het?’ ‘Het dient als bescherming’. ‘Voor wat?’ ‘Voor wat men niet kan overzien’. Ik verlang naar het virusje uit mijn verhaal die met haar groene tentakeltjes eieren voor haar geld koos en terug keerde op haar post. Haar venijnig oprukkende broers nopen geenszins tot leuke verhalen. ‘Angst is een slechte raadgever’ wist men vroeger. Maar wat is wijsheid?