Deze laatste zussendag van het jaar

Er is niets wispelturiger dan een mens. Of is het slechts een kwestie van gaan waarheen de wind je brengt. Geen Leiden, geen Haarlem, geen Arnhem, maar Terschuur. Ter wat? Nooit van gehoord. Maar de jongste zus wist daar een museum vol oude ambachten en ouderwets speelgoed. Het dorp ligt onder de rook van Barneveld, iets verderop ligt Zwartebroek en daarna rij je op Nijkerk aan. Nooit van de eerste twee gehoord. Vanaf de snelweg rij je er zo naar toe. Veel auto’s op de parkeerplaats. Inderdaad, het is vakantie. Waar ga je doorgaans met kinderen naar toe. De inhoud is een ware familietrekker, voor ieder wat wils. Of we de jassen in de auto wilden laten, maar dat deden we liever niet en eigenlijk was er genoeg garderobe om ze kwijt te kunnen.

Na betaling aan de kassa loop je zo het verleden in. Er is heel veel te zien, de beroepen die toen ik opgroeide als kind, volop in bedrijf waren, zijn allemaal aanwezig. Het straatleven met de bakkerskar, de scharensliep, de haringkar, de kolenboer, de schoorsteenveger, en de doorsneewinkels; de winkel van de Gruyter, de koffiebranderij van Douwe Egberts, de schoenmaker, de chocolaterie, drogist, de modezaak, de hoedenwinkel, de bakker, de groenteboer, het postkantoor, en nog veel meer. De beroepen, de politieagent(onze vader), de postbode, de schrijnwerker, de haringkaker, de hoedenverkoper, de telegrafist, het dienstmeisje, de brandweer, de mandenvlechter, de dakdekker, de kolenboer, de wasvrouw, de fietsenmaker. Teveel om op te noemen en de moeite van het bekijken waard, zeker om een en ander door te geven aan de kinderen en kleinkinderen.

We komen een beetje bij van de koffie en taart voor de zussen en duiken opnieuw het verleden in. Boven bij het speelgoed een ruimte vol met linnenkasten en ouderwetse nuffigheden die te koop werden aangeboden, de majazeepjes en de boldoot van mijn moeder, de staande asbak van mijn vader, de poederdozen en toiletspullen, de babykamer, de kanten mutsen van klederdrachten uit het hele land, de ingerichte bedstee en het gemak, compleet met houten bankje met gat erin en alles wat er in huis aan voorwerpen aanwezig waren, van het email uit de keuken tot het porselein in de mooie kamer, de telefoon in de gang tot aan de schoenendoos in de gangkast, de mobylette in de schuur tot en met de buikschuiver van mijn eerste vriendje(een grijze Kreidler Florett ), een halve treininrichting, een ruim ingericht atelier compleet met verfpoeders in alle tinten, penselen, tubes en ezels.

Op de bovenste etage het speelgoed, autootjes bij de vleet, luilekkerland voor de kleinkinderen en veel meer dan bij oma, wel achter glas, oude poppenfornuisjes, heel veel poppenhuizen, theeserviesjes, poppen te kust en te keur en natuurlijk een hoop herrie, van de in gebruik zijnde sjoelbakken en nog wat spelen. .

Met een hoofd vol zakten we af naar het winkeltje en even later stapten we de frisse buitenlucht in. Tijd voor de lunch. Zuslief zocht en vond een restaurant in Nijkerk met een gemoedelijke naam en daar bestelden we een lichte lunch en bespraken we het vervolg. Kaasfondue in Driebergen rond zes uur en tot die tijd een rondje Amersfoort, even naar de garage met een joviale rots in de branding voor een brandend lampje en de onbekende kringloop een wijk verderop met daarna een bezoek aan twee kledingzaken in Driebergen, waar het in de winkelstraat voor mij heel benauwd werd, vermoedelijk door houtgestookte kachels.

Met een heerlijke fondue en koffie toe sloten we de dag af. Moe maar voldaan. Ruim op tijd om thuis op de bank nog te kunnen uitpuffen van deze laatste zussendag van het jaar.