We zien wel waar het schip strand

Het was een grijze dag in vergelijk met de dag ervoor, maar toch was ze niet minder feestelijk. Nichtlief deed open in een kleurrijke outfit en omhelsde ons innig. Met de cadeaus in de aanslag in een klein tasje van Takkie konden we haar dochter ook feliciteren en blij maken. Maar er was nog even de verwarring of het spel van ‘Kirby en de verdwenen wereld’ wel op haar type nintendo kon worden afgespeeld. Digitaal wijs zocht ze het eerst uitvoerig op, nam ook de kleine lettertjes mee. En ja, tot onze opluchting was het goed. Het spel kon worden gespeeld en het deel wat niet op de oude nintendo kon, was zometeen, als die van haar aan vervanging toe was, wel te spelen. Twee keer fun voor de prijs van een. Dat is toch plezierig. Een demonstratie volgde later, toen de meeste visite weg was.

Schoonzus was er en de moeder van de kinderen. Er scheen het een en ander aan erfenis te zijn. Nichtlief zou een indeling maken van alles en dan konden de vier kinderen kiezen. Graag volgens het boekje om onenigheid te voorkomen. Erfenissen zouden er eigenlijk niet moeten zijn. Dat geeft zo vaak gesteggel. Ik ga door met weg geven met in gedachten de oude dame van 93, die alleen nog maar een boekenplankje met enkele boeken bezat, waarvan ik er nog twee van de grote Krishna Murti mee mocht nemen. Ze had hem zelf ooit, in het grijze verleden, nog eens de hand geschud. Dat alleen al maakte het de moeite waard.

De buurvrouw kwam langs en nog wat schoonfamilie. Het was een perfecte wisseling van de wacht. Er kwamen heerlijke kaasjes op tafel, waarvan ik een grijze chèvre het lekkerst vond. Vooral heerlijk romig. Lief maakte een afspraak met Nicht om zijn verleden (het archief) een keer op te ruimen. Postzegels, munten, afschriften van langgeleden. Het mocht allemaal uitgezocht en heel veel kon weg of gedigitaliseerd worden.

Toen iedereen vertrokken was kon de demonstratie van het Spel plaats vinden. Daar ging Kirby, het kleine ronde roze wezentje, een look-a-like van onze goede oude Barbapapa. Hij pareerde alle tegenslagen en kon zelfs van gedaante veranderen. Frisse kleurtjes en paradijselijke voorstellingen maakte het aantrekkelijk en de vele uitdagingen op zijn pad. Na zo’n Japans verpozen was de overgang naar een heerlijke Sushi-maaltijd heel natuurlijk en een feest om te aanschouwen. Wat veel en wat een heerlijkheden. Vegetarische bakjes en gewone. Voor elk wat wils. Stokjes erbij en smullen maar. Waar de katjes muizen, mauwen ze niet.

Er gaan voor onze zussendag stemmen op voor Leiden, Haarlem of Arnhem. Voor mijn doen begint de dag erg vroeg. Om half elf bij zuslief. En dan maar kijken hoe de neuzen staan. Ik zou het niet graag heel koud willen hebben, eenvoudig omdat ik nooit meer warm wordt en ook niet heel veel willen lopen. Maar ach, de meeste stemmen gelden en er is altijd wel een bank of een of ander onderkomen te vinden. We gaan het zien en beleven, denk ik dan altijd maar. Blind erin en we zien wel waar het schip strand.