Mooier denkbaar kon niet

Tegen een uur of twaalf dorsten we de kou in te stappen op weg naar schoonzus. Bij het rijden langs de bloemenwinkel kregen we nul op rekest. Gesloten. Tweede kerstdag was er hier alleen voor de supermarkten. Het komt wel. Voor Lief was het de eerste keer dat hij het huis van broer binnen ging zonder diens aanwezigheid op zijn vaste stekkie aan de keukentafel. Schoonzus wilde daar ook niet gaan zitten en dirigeerde ons naar de bank. Het was even ongemakkelijk. Hoe te beginnen, waar haak je aan, maar achter de koffie en thee, met een snee kerststol kwamen toch de verhalen. Haar bezigheden met haar koren, de afleiding door een goede vriendin die met kerst een nachtje was overgebleven, lege uren vullen en tussendoor die diepe zuchten. Ik had met haar te doen.

Gelukkig hadden ze dit jaar nog aardig wat leuke dingen ondernomen en er waren veel momenten om met vreugde op terug te kijken. Al gauw kwamen er foto’s aan te pas. De kiekjes van broer en haar die ik in die jaren genomen had, had ze bijna allemaal nog nooit gezien. Kiekjes van zwager en Lief op het strand, twee eskimootjes in het rood, bijvoorbeeld. Een hele serie van zwager op zijn geliefde plek in de tuin onder het afdakje en tussen de blommen , zwaaiend, lachend, genietend en met schoonzus op schoot. Ze zocht naar een mooie foto voor op de steen. Er zit er vast wel één tussen die ze kan gebruiken. In de ochtend was er al visite, nu waren wij er en daarna kwam haar zoon met zijn vrouw voor het diner. Afleiding is er voldoende, maar het vult de leegte niet. Voor nu een innig afscheid en een belofte om gauw weerom te komen.

We besloten om boodschappen te doen en dan naar het hotel te gaan om twee uurtjes te rusten. Bijtanken voor het diner in de avond en dat was heel wijs. We spraken af met de hoteleigenaar dat we rond half zes zouden komen. De avond was ingevallen en op het autovrije plein dansten de lichtjes in de bomen en de versiering op de wind. Op een bankje zat iemand voorovergebogen met het hoofd steunend op de handen. Iemand alleen met kerst? ‘Waarom niet’, vroeg Annemiek Schrijver zich in haar laatste column af. Omdat het zo eenzaam oogt misschien. De man op het bankje wel. En toch vroeg ik hem niet of hij zin had om mee te gaan. Schroom bederft veel.

In het restaurant van het hotel zaten een paar vaste gasten aan de bar in een ‘ons kent ons’ sfeer. Wij werden ontvangen met een gulle lach en een lekker glaasje van het een of ander. Bij de menukaart kwam een uitgebreide uitleg. Hij was heel erg tegen het weggooien van teveel eten. Daarom had hij de porties van de gerechten opgedeeld in drie groottes, die je met z’n tweeën kon kiezen. 400, 500 en 600 gram. Al naar gelang de grootte van je maag en niet van je ogen. We kozen die van 400. Niet teveel maar precies goed, zo bleek later. Dauphines, verse boontjes erbij en een heerlijke truffelsaus bij de Chateau Briand. Nostalgie ten top en een echt kerstdiner voor twee.

We hebben genoten. Na een dames blanche, jawel, vertelden we de hoteleigenaar dat we de koffie thuis zouden nemen. Hij glunderde van oor tot oor. ‘Ze zegt thuis’, zei hij tegen de vrouw die naast hem stond. Maar zo voelde het echt. ‘Thuis is, waar het hart is’. En de liefde voor zijn hotel en zijn gasten was overal voelbaar. Mooier denkbaar kon niet.