Tijd om in de benen te gaan

Gisteren hielden we het kalm. Schoonzus had aangegeven dat ze met haar repetities van de koren die ze moest dirigeren even wat ruimte wilde inbouwen, dus hadden we voor tweede kerstdag een ontmoeting gepland, zodat ze gisteren haar gang kon gaan. Ze zou ook niet bij de twee verjaardagen van vandaag zijn. Dat was haar nu te druk.

Dus strekte de dag zich in de volle lengte uit en met de koude wind en het heerlijke zonnetje was het een uitgesproken dag om naar het strand te gaan, even de zee te zien en dan de verrichtingen van de uitgelaten honden in het zand te observeren, maar wel achter glas, hoog en droog en lekker warm. We hadden in de vroege ochtend rond een uur of negen ontbeten. Dus in de middag was het wel tijd(en weer) voor een goede lunch. Voor mij een soepje en voor Lief de mosselen. Het was knus in de strandtent en de bediening was uiterst vriendelijk.

Vlak daarvoor waren we nog naar twee andere stranden gereden, maar die waren allemaal veel moeilijker over het duin te bereiken geweest. Trappen en heuvels zijn nog altijd bijna een brug te ver. Op dit strand van Hoek van Holland was het praktisch vlak en daar liep je zo het strand op.

Na flink opgewarmd te zijn en heerlijk te hebben gegeten, gingen we weer en pas bij de parkeerplaats vlak bij het hotel ontdekte ik dat ik mijn tasje was vergeten. Een belletje en de mededeling dat ze ‘m gevonden hadden. Het lag al achter de bar op me te wachten. Lief ging hem halen.

Toen we terugkwamen in het centrum was er nog steeds een drukte van belang. De markt was nu pas, zo rond vieren, aan het opruimen. Lange dagen zo vlak voor kerst. We liepen het grote overdekte winkelcentrum in en ik kocht ter compensatie voor mijn vervilte vest, een wijd en los gevalletje, dat ik kon aandoen om de kou te weren. Ik liep er mee in mijn handen toen drie vrouwen bij de paskamers stonden en de kleinste vrouw, vermoedelijk net uit Marokko, naar mij begon te wijzen. Het bleek dat dit kennelijk het vest was, wat ze zocht. Dat begreep ik eruit. De verkoopster die bij hen stond haalde het allerlaatste exemplaar op. Ze straalde, intens gelukkig.

We deden nog wat boodschappen en stommelden met de buit die ene trap op naar de kamer. Heerlijk om midden in het centrum gestationeerd te zijn. Alle winkels onder handbereik en toch de relatieve rust in deze autovrije straten. Vandaag zal het een drukke dag worden, maar we zijn goed uitgerust. Het ontbijt staat op tien uur en garandeert een kalme start. Daarna gaan we naar het huis van Nichtlief en haar jarige dochter. De cadeaus houden ze te goed. Dat is het lot als er krakende vergeethoofden in het spel zijn. Maar het waren deels ook de omstandigheden.

Dochterlief opperde om voor de overleden vader van de jongste een herdenkingsbankje te laten plaatsen. Er zijn inderdaad mogelijkheden te over. Dat moeten we maar eens goed uitzoeken via staatsbosbeheer.

Fijne feestdagen. De kerkklok onderschrijft het. Tijd om in de benen te gaan.