Stap voor stap

Het is een wonderlijke ontwikkeling om onder deze omstandigheden bezig te zijn met het afreizen naar het puntje van Zuid-Holland. Maar het hotel is geboekt, Lief heeft zijn schoonzus nog niet gezien na het overlijden van zijn broer, nicht en dochter zijn jarig, en als het zo uitkomt ben ik binnen een uur weer terug op de basis. Het is Hongarije niet, gelukkig.

Knopen doorhakken, ik ben er niet goed in. Het liefst wil ik het allemaal. Hier zijn, daar zijn, aandacht waar nodig schenken. Een mens kan onmogelijk ijzer met handen breken. Dan komt het aan op de juiste keuze. En aangezien die in het geval van zoonlief uitgesteld wordt, waag ik het erop. Het is goed zoals het nu is. Zijn lieve partner, alle kinderen van ons gezin en zijn halfbroer en partner steunen hem waar hij kan. Het is moeilijk te communiceren over de grenzen heen.

Het zware van deze tijden is dat leven en dood hand in hand lopen. Gisterenavond waren zoonlief Amersfoort en dochterlief op bezoek om mee te leven en te denken met en over het verlies van de jongste. Dan is het zo’n moment van wisselende emoties. Anekdotes komen omhoog maar ook andere herinneringen, de garantie voor een lach en een traan. Delen verzacht. Het was laat want broerlief kwam uit zijn werk en zat vast achter een kerststoet van tractoren. Ondanks de vermoeidheid hielden we vol en moesten ook weer grinniken.

Gisteren gingen we op pad om een cadeau voor het nichtje haar dochter te kopen en werden we weer eens geconfronteerd met de vooruitgang. Bij de aanschaf van een game ging er geen cdtje in het hoesje, maar een chip. O ja. Natuurlijk. We waren blijven hangen in de tijd dat games werden aangeschaft voor onze eigen kinderen, zegge en schrijve de jaren negentig. Daarna was het nooit meer im Frage gekomen. Maar de vooruitgang schreedt met rasse schreden voort.

Vandaag reist dochterlief ook af naar Parijs, man en kinderen zijn al vooruitgegaan, zodat ze de kerstavond bij Opa en Oma kunnen vieren in het overvolle huisje met bewegende kerstmannen, rendieren, klinkende klokjes, een enorme kerstboom op en top volgehangen, waar oma al een jaar lang spullen en objecten voor aan het verzamelen is. Kerst is haar alles. Als tegenhang ons huis. Dit keer schittert alleen de lichtjesficus. Een grotere tegenstelling bestaat niet. Ze kennen haar en duiken gemoedelijk onder in haar beleving, overladen met eten, straks als het kerstavond is. Ieder heeft recht op een eigen kerst

Stille nacht. Dat wordt het voor ons met alleen maar dat denkhoofd, dat ik af en toe wil uitzetten met de sfeer van saamhorigheid van onze pré-kerst als stevige basis voor alles wat nog komen gaat. Straks vouwt zich weer een nieuw jaar uit. Het afgelopen jaar is op het laatst nogal turbulent verlopen . Het zal zich allemaal in banen leiden, daarvan ben ik overtuigd, maar eerst hebben we het een en ander nog te slechten. ‘Kalmte zal u redden’ dringt zich op de voorgrond en zo is het. Dát en niets anders. We nemen de gebeurtenissen stap voor stap.