Missie geslaagd

De laatste hand aan mijn verrassing voor Lief gelegd en vandaag mag ik er eindelijk over schrijven, want hij heeft het inmiddels omarmd. Om dat mee te kunnen maken ging ik via de kringloop om daar wat oude maar nog beste kleding heen te brengen, die tot mijn verbazing grotendeels geweigerd werd en waar ik moest soebatten om mijn twee maal gedragen tankini met los rokje door de strenge ballotagecommissie te krijgen. Help, vroeger waren kringlopen-en ik kan het weten want ik heb er 22 jaar gewerkt-toch een belangrijke aanvulling op de verwerking van tweedehandskleding: Goed, beter best, een vintage-item of lorren en lompen in grote balen samengeperst.

Daarna als een haas door naar Leidsche Rijn, richting Berlijnplein, waar de Flixbus uit Budapest zou arriveren. Wat een wirwar is dat centrum als je er niet gewend ben. Ingewikkelde voorrangswegen voor fietsers, stopborden, eenrichtingsverkeer en een autovrij centrum, alleen maar toe te juichen, dat laatste. Eindelijk had ik een soort rondweg te pakken met in de lus er tegenover het busstation. De Flixbus reed net weg toen ik aan kwam rijden. Knipperlichten aan en clandestien parkeren, turend of ik een geel zeiljack zag lopen. Warempel, ergens bij de achterste opstappunten. Roepen was geen optie, dan maar de app. Het lukte. Ik loodste hem mijn richting op en eindelijk konden we elkaar naar ruim anderhalve maand in de armen sluiten. Wat vermoeid en verfomfaaid, maar zielsgelukkig om er eindelijk te zijn en mij te zien. Dat was wederzijds, dat behoeft geen kijf. We besloten om in een wegrestaurant met uitzicht op de weilanden rond Houten een hapje te gaan eten, omdat het er doorgaans erg rustig was. En een rechtgeaarde Hollander uit den vreemde heeft als het even kan, bijzonder trek in een patatje met.

We waren er om half twee en gingen om half vijf weer weg, dat zegt genoeg. De Flixbus op zich was goed bevallen, de stops extra vermoeiend omdat het nu nog allemaal vreemd was. 24 Uur rondhobbelen, schuddelen en stuiteren, ik moet er niet aan denken, maar Lief kan er een boek overschrijven, want de avonturen waren talrijk en die hebben we dan ook uitvoerig uitgewisseld op dat lekkere stekkie aan de sloot.

Boodschappen doen wordt een bijzonderheid als je hem ziet stilstaan tussen de schappen terwijl rijke aanbod aan zijn zicht voorbijtrekt. De luxe en die hoeveelheden, wat een weldaad. Het is goed om van tijd tot tijd door de ogen van een ander land te blikken.

Rood wijntje voor Lief, wit wijntje voor mij, want er moest wat gevierd worden. Maar eerst de verrassing. ‘Zet je spullen vast boven lieverd’, teemde ik, ‘dan zijn ze op hun plekkie’. Aarzel, aarzel. ‘Ach ja, dat is eigenlijk ook beter’ en daar ging hij de trap op en kwam in de opgeknapte werkkamer. Blij verrast keek hij rond. ‘Wat ziet het er leuk en sfeervol uit’, was zijn bevinding. ‘Wat heb je een werk verzet’. Dat was wederzijds want in Nagypeterd was ook heel veel werk verzet. Alleen kon ik het steeds niet noemen in de blog, hij leest vaak mee en anders zou het geen verrassing meer zijn. Nog diezelfde avond werden zijn spullen geïnstalleerd waarna we eindigden op de bank, lekker kneuterig met een of andere thriller.

Missie geslaagd.