Beloofd

Lief heeft twee dozen met oude foto’s ontdekt en er gaat opnieuw een wereld voor hem open. Ze zaten zo diep weggestopt op de zolder dat ze uit zijn geheugen zijn gevallen. Maar nu zijn ze er weer, op volle sterkte. Belangrijk voor de twee pleegkinderen die er zijn en die vermoedelijk dat stukje van hun jeugd, namelijk, vakanties in Hongarije, dat vaag is gebleven omdat het was onderbelicht, weer terug in de herinnering kunnen brengen. Ze kunnen er in volle glorie straks van genieten en hun hart ophalen aan nieuwe herinneringen die achter verstofte luiken zich in hun hoofd verborgen hebben gehouden. Hier, ver weg, geniet ik dubbel van zijn enthousiasme. Nog maar anderhalve week.

Zuslief zou op bezoek komen, maar schone dochter wilde haar dieetmaaltijden gaan koken in de middag, dus ging ik bij zus en zwager op bezoek. Wel zo fijn, want ze wonen op een plek die ik straks nog weleens als de onze zou kunnen zien. Midden in de bossen van Soesterberg. Rond een uur of twee ging ik op pad met een roomboterstaaf. De bloemist was helaas dicht, maar dat komt nog wel een keer. Gelukkig hing er een briefje bij de deur hoe te bellen, want een half jaar geleden was ik onverrichter zaken teruggekeerd, omdat ik niet wist wat te doen en ze nam de telefoon toen ook niet op.

Hartelijke begroeting na ruim een halfjaar. Ze wonen er prachtig aan de rand van het bos. Mezen en vinken vliegen af en aan op de vele voederhangers. Een vrolijk en groot balkon vol planten. Ze kijken uit op twee berken. Het blijven toch mijn lievelingsbomen. We hebben flink bijgepraat. De kinderen, de familie, de invulling van de vrije tijd. Wat herken ik toch veel van moe in haar. Haar sociale contacten op het complex gaan geheel naturel en ze vindt veel dingen heel erg leuk. Fietsen, eten, kerstbomen rondbrengen, sjoelen, noem het maar. Daarnaast gaan ze met regelmaat samen leuke weekendjes weg. Dat heet ‘het leven vieren’. Mooi om te zien. Ze hebben hun stenen kapitaal omgezet in plezier. Dat zouden eigenlijk meer mensen moeten doen. Minder chagrijn in de wereld en het maakt het leven zoveel rijker.

Eigenlijk had ik van tevoren bedacht dat we daar ook nog een wandelingetje konden maken maar met het oog op het druilerige weer en de de knusse sfeer binnen bleven we lekker zitten waar we zaten. Zwager vroeg of ik mee bleef eten en opperde het Griekse Restaurant in het dorp. Even schakelen, want daar had ik niet op gerekend, maar een Grieks Restaurant was pure nostalgie. Al zo lang niet geweest. Waarom ook eigenlijk niet. Doe eens gek. En zo kwam het dat we in de stromende regen het restaurant binnen liepen en vrolijk verwelkomd werden door de dochter des huizes, die samen met haar broer of man en haar vader en moeder de boel runden. We kregen een lekker plekje aan het raam. Op de achtergrond zachte Griekse muziek die me onmiddellijk terugbracht naar de tijd van de Griekse workshops in Utrecht en omstreken. Heerlijke Grieks-Macedonische dansen: De Kalematianos, de Kopačka…Ach ja, die dagen dat ik nog jong en lenig was.

Het eten was voortreffelijk en de bediening fijn en persoonlijk. De ouzo sloeg ik over, maar een lekke glaasje wijn erbij maakte het af. De vooraf gerechtjes en mijn aubergine-stoofschotel smaakten me goed. Ik proefde bij de Tzaziki zowaar weer een vleugje knoflook. Ik miste Lief, want met z’n vieren kunnen we het ook goed vinden, maar het was knus en gezellig. Aan gespreksonderwerpen geen gebrek. De volgende keer nodigen wij jullie uit en dan zijn we met z’n vieren. Beloofd.