Zus El en Zus Er

De schrijfcursus vraagt vandaag aandacht voor de beide onderarmen. Nou, de zusjes hadden een verhelderend gesprek met me. Dat wil ik jullie niet onthouden.

Daar zijn we dan. Zus El en Zus Er en we kloppen even bij je aan. We krijgen namelijk niet het idee, dat je heel veel tijd aan ons hebt besteed. Ten eerste hou je ons altijd bedekt, menigmaal met zwarte lange mouwen aan een t-shirt of een coltrui. We willen nu eigenlijk wel eens graag weten waarom. Als de kraaien dood van het dak vallen loop je alleen in je hemmetje, dan wel gelukkig, en halen wij opgelucht adem. ‘s Nachts kan je dat ook voor een lange tijd volhouden, maar dat is dan zeker niet om met ons te pronken. Nogal lastig hè, als het schemerdonker in je kamer is. Bovendien heb je 26 jaar lang alleen geslapen, dus nee, geen aandacht voor twee blote onderarmen. Of wacht, bij de fysio had je een korte mouwen t-shirt aan, waar wij onderuit staken als dunne staketseltjes, want we zijn gelukkig niet dik. Sterker nog, soms kregen we de indruk dat je dat stukje van onze existentie wel waarderen kon. Dunne polsjes.

Daar wist de fysio wel raad mee. Hij lette niet op jou en toen presteerde jij het om van het balanskussen af te vallen. ‘Krak’, zei zus El en dat was dat. Je reed ons naar het ziekenhuis en daar constateerde men een breuk. Er werd een wonderlijk wit goedje op zus El gesmeerd dat keihard werd. Zes weken in het gips en geen autorijden met een gipsen zus El. Niets voor jou om je daar aan te houden, dus stiekem deed je het toch. Het hele proces ging niet helemaal van een leien dakje want halverwege belandde je weer in Leidsche Rijn omdat elzepolsje er niet goed uit zag. ‘Niets aan de hand’ vonden de artsen, maar jij had het met je scherpe blik wel goed gezien.

Het smalle zo bejubelde polsje was nu een wat dikkig uitgezakt geval en af en toe trok er een pijnscheut door onze El. Met een ijzeren-heinigheid die bewonderenswaardig is zette je door. En nu is ze bijna weer de oude. Bijna dan, want ze is nog altijd een tikkeltje uit vorm. Gelukkig gaat het typen goed. Dat is fijn, want dat is waar je ons vooral bij moet inschakelen. Jij zou de godganse dag kunnen typen. Wij vinden het fijn hoor, daar niet van. Zo blijven we immers in conditie. 

We hebben een paar vragen aan jou en verder zijn we best tevreden met het geheel. 

Zou je ons wat meer bloot willen stellen aan de wereld en (niet onbelangrijk) zou je jouw droge velletje dat om ons heen zit, ons kleedje zogenaamd, af en toe wat meer in willen smeren, of zo je wilt, masseren, mmmm, met een crèmetje, waardoor we weer poezelig en zacht worden en niet uit elkaar schilferen zoals zo vaak het geval is. 

Dank je wel. Zus El en Zus Er