Heel het leven

Onderweg is de zon, ze reist met me mee. Net als verscheidene vogelvluchten; kauwen, spreeuwen, aalscholvers tegen luchtslierten die in luchtige wolkenveren uitwaaieren. Zon in de Hoek, dat maakten we, in de vorige winters dat we er waren, niet vaak mee. Mooi. Feestslingers om broer van Lief in te halen boven. Het huis is leeg, als ik aanbel, als we het verdriet samen omhelzen en er aan de andere kant van de tafel alleen wij tweeën zitten. Niet meer het genietende smakken, de grote glimlach, de twinkelende ogen om een opmerking.

We sniffen, halen herinneringen op en in zijn tuin, waar hij zo vaak en graag zat met zijn duiven en de andere tuinvogels om hem heen, zie ik vanuit mijn ooghoek, terwijl we even in de keuken staan, een woelmuis met iets in haar bekje. Mooi zo’n teken van die levende tuin. ‘Ze komen af op de vijgen die vallen’ is de verklaring voor deze alleseter van groente, fruit en noten.

Dit gemis samen delen met de oudste dochter en daarna nog een dochter is extra bijzonder. Wat fijn dat we het zo nog kunnen doen. Morgen is de uitvaart en het belooft erg druk te worden. Als je levenslustig bent en plots uit het leven valt, een mensenmens, dan kan je wat verwachten. Na dochter en schoonzus thuis te hebben afgezet, rij ik naar het kleine hotel. De receptie is in het restaurant en de jongen geeft mijn kamernummer. Geen gesjouw, geen moeizame trappen en je valt met de deur in huis, want er is geen halletje. Wel zo handig. Ruime kamer, lekker bed. Lief is nog niet te bereiken. Bami eten bij schoonzus zal pas om kwart over zes zijn, ze krijgt zoveel appjes en belletjes dat daar heel wat tijd mee weg gesluisd wordt en je haast niet aan jezelf toe komt.

Als ik weer aanbel is ze aan het redderen in de keuken. We eten een van broer zijn lievelingskostjes, maar ach, als ik ooit iemand heel erg van allerlei eten heb zien genieten dan was hij dat bij uitstek. Ogen op het bord gericht en aanvallen. We wisselen gedachten uit en er sijpelen herinneringen door, overpeinzingen, vragen. Het is fijn om in alle eenvoud zo met elkaar te mogen delen. Morgen komt daar niets meer van. We laten het over ons heen komen, beloven we elkaar. De grote klap komt na de roes van het organiseren en het in goede banen leiden. Daar hebben de kinderen ook een grote rol in.

In het hotel bel ik Lief. Hij is ver weg maar dichterbij dan ooit. Dat is het mooie van een diepe innerlijke beleving. Afscheid nemen kan overal. Hij schrijft zijn gedachten op en daar gaan we later nog wel wat mee doen, hebben we ons voorgenomen.

Ondanks mijn eerste nacht hier en de treinen die naast de kamer rijden, slaap ik als een roosje tot een uur of vijf. Dat is alvast een goed begin. Omdat ik het gisteren behoorlijk koud had, trek ik toch mijn trui aan. Stemmig zwart past hier niet zo, schat ik in. Broer zelf heeft zijn lichtblauwe trouwpak aan. Vreugde en verdriet ineen gevat, zoals heel het leven.