We gaan het zien

Ik zit een beetje te mutsen. Geen woorden meer in mijn hoofd, geen verhaaltjes over. Teveel bij Lief en zijn zolderproject wat tegelijkertijd ook het symbool is voor het afscheid van zijn broer. En het overlijden op zich. Iemand waar je eigenlijk nog een dagje mee samen zou zijn, als ik niet ziek was geworden. Dat laatste bezoek ging daarom niet door. ‘Later hoor, we komen wel langs’, was het verhaal. Dat gaat er ook van komen, maar zonder broer. Ik bedacht me dat mijn familie het nog niet wist, dus gaf ik het bericht door aan mijn broers en schoonzussen. Mijn zussen en broertje(de vijf kleintjes)wisten het al. De vrouw van de oudste broer schreef hoe erg ze het vond en zo jong nog (zwager is 79 geworden). Daar moest ik wel om glimlachen, want de helft van mijn broertjes zijn inderdaad ouder en dan mag je dat zeggen.

Ik kijk naar een oproep om Tai Chi-wandelen te gaan doen. Mooie langzame manier van bewegen die met zuurstof-tekort best wel een aantrekkelijke manier lijkt. Sierlijk ook, dansant, en daar verlang ik soms best wel naar. Om te kunnen bewegen zoals het was. Ik zie de lege rolstoelen in Den Haag staan en realiseer me weer dat het meevalt als ik mijn zegeningen blijf tellen. En zo is het per slot van rekening.

Vriendlief was langs geweest in Nagypeterd en was verguld over het werk dat Lief had verzet, de afgelopen weken. Hij gaat de keuken plaatsen maar ook bij de lege zolder lichtte zijn gezicht op. Fantastisch, nieuwe mogelijkheden. Ons idee is om er een familiehuis van te maken. Met name alle drie de families zouden dan kunnen logeren, om de beurt natuurlijk, maar hoe leuk is die gedachte nu we op de drempel van een volgende fase zijn.

Ik werd sip van de reacties op het sinterklaasjournaal. Wanneer leren volwassenen nou eens eindelijk dat ze niet hun eigen rugzak moeten projecteren op een kindergedachte. Volwassenen zien het ‘verklappen’ als list en bedrog om het Sinterklaasfeest te niet te doen, maar lieve mensen, de ophef erover, door volwassenen gemaakt, is de boosdoener. Kinderen horen en zien dit, als een verhaaltje in hun fantasiewereld, leggen het weer naast zich neer en vergeten het. Niets aan de hand. Maar dat tumult er omheen is wat het negatieve effect sorteert. Negatief en opruiend. Op dit moment voor mij helemaal een brug te ver. Over polariseren gesproken.

Ik zag een gedeelte over de documentaire van Close-Up over Nienke Hoogvliet, een ontwerper die met haar vernieuwende ontwerpen, waarin de schoonheid en de urgentie van duurzame materiaalkeuzes centraal staan. Iets wat ooit begonnen is met zeewier en visleer, waar heel veel nieuwe mogelijkheden worden aangeboord. Wat een mooie initiatieven zijn er toch. Haar werken gaan de wereld over en zijn zeer de moeite waard.

Zo. Even opladen voor een paar emotionele dagen. Heel fijn dat ik me tussendoor kan terugtrekken op mijn hotelkamer. Een paar uur van overpeinzing en bezinning om daarna voldoende energie te hebben voor de andere dagen. We gaan het zien.