Nu op de bank, heerlijk.

vanmiddag komen de rakkertjes op bezoek. Zoonlief wil het me makkelijk maken en zegt dat hij voorgebakken pannekoekjes meeneemt. Ik haast me om hem te melden dat vooral niet te doen. Natuurlijk gaan we zelf pannenkoekjes bakken, dat mogen dan dinopannenkoeken worden of monsterpannekoeken, alles wat leuk is of aan fantasie geboren wordt en dan versieren met kaas, of met jam, met stroop of met poedersuiker. Als er een aan het bakken is kan de rest vast pepernoten draaien, toch veel te leuk. Zo’n buitenkansje laat ik me niet afnemen. Of dat wel kan, met de verkoudheid. Tja, ik lig niet zo gauw helemaal op apegapen. We gaan het zien en beleven.

Het boek dat ik betitelde als gruwelsprookje, houdt inderdaad op gruwelijk te zijn tot nu toe. In het vervolg zal ik eerst het hele boek uitlezen alvorens mijn verbazing erover op iemand los te laten. Dan volgt er een genuanceerder oordeel over.

Ik zag gisteren bij een van de afleveringen van Het Uur van de Wolf ‘De Wolkenfietser” voorbijkomen en door de titel vooral bleef ik er aan hangen, omdat ik zwagerlief als luchtfietser in mijn droom was tegengekomen. De inleiding van deze documentaire is als volgt:
‘Aan de rand van Den Helder ligt De Nollen, een binnenduingebied waar natuur, sculpturen en schilderkunst in elkaar overvloeien tot een totaalervaring. Het is het levenswerk van Rudi van de Wint’. Zijn zoons Ruud en Gijs zetten zijn droom voort, uit liefde voor hun vader en voor De Nollen. Maar plannen voor een Rudi van de Wint-museum in het gebied leiden tot barsten in hun idyllische bestaan. Regie: Gülşah Doğan

De docu kreeg in oktober nog een gouden kalf voor beste korte documentaire.

Een indrukwekkend verhaal, als je ziet hoe de broers met man en macht het werk van hun vader proberen in stand te houden. De naam wolkenfietser blijkt eigenlijk in het land van de kunstenaars een dromer te zijn. Wat zoekt die man in een gebied zo ver van de bewoonde wereld, met al zijn levensgrote werken, waar hij in zijn eentje loopt te pionieren. Hij had wereldberoemd kunnen zijn. Maar het is zo onnavolgbaar mooi. Het verdient om het hele gebied een blijvend monument te laten zijn. Straks met lief een van de eerste gangen naar deze kunst, maar wel bij iets warmer weer.

De bel, daar zal je ze hebben. Ze komen aanrennen over de galerij. ‘Oma…’ Knuffies, jas laten vallen, schoenen uitschoppen en naar binnen. Het dametje draagt de grote bos prachtige najaarsbloemen. Sinterklaas was (langs de super) geweest, dus waren er pakjes. Voor ieder een sinterklazenboek met leuke spelletjes en een adventskalender met, niet onbelangrijk, chocolaatjes, waar ze eigenlijk direct aan wilden beginnen. Voor het ene chocolademonstertjes tussen mijn rakkers is dit een gedoceerde chocoladedosis per dag.

Dan is het tijd voor pepernoten, toch weer even vergeten hoe ze kunnen rijzen. Het werden reuze-pepernoten voor de reuze-Piet. Daarna was het tijd voor de dino-pannenkoeken, die uiteindelijk verdacht veel op olifantenpoten begonnen te lijken. Ze zaten te smullen. Ons dametje keerde de kaneelsuiker in een keer om. Een mooi kaneelkleurig bergje vulde haar bord. Zoonlief greep maar even in.

Met een filmpje toe kon de boel aan kant en zoonlief vertrok met zijn drietal. Dag schatjes, knuffeltjes, handkussen en tot gauw. Tussendoor de pareltjes uit ons leven. Veel te kort en toch altijd weer lang genoeg. Nu op de bank, heerlijk.