Goed doen

Een oude man met schuddelend hoofd beroerde handvast de toetsen van de oude piano die voor de grote boekenafdeling stond. Hij tuurde ietwat dichter op het papier naar de noten van het oude Sinterklaasboek maar speelde onvervaard achter elkaar de grote klassiekers van vroeger. ‘Zachtjes gaan de paardenvoetjes…’ Om hem heen was de kerst al ontploft, kerstmannen en ballen te kust en te keur, al dan niet semi wit bepoederd. ‘O, kom er eens kijken…’ De kunstkerstbomen strekten hun toppen uit naar ‘om het even wat’, sommige fier omhoog, anderen een tikje mottig en in de kreukels. ‘Wie komt er al die jaren…’ Zijn neus kwam steeds dichter bij het blad, maar waar de ogen tekort schoten, waren de vingers het allemaal niet verleerd.

Het volk zocht van alles bij elkaar. Sint mocht graag tweedehands winkelen, dat was duidelijk. Het was druk en gezellig. Bij het servies liep een wat groezelige man, die uit de toon viel. Misschien om warmte te halen. Hier klonk gezelligheid en ‘Vol verwachting klopt ons hart…’ Er was niets van mijn gading bij, dus kon de beurs gesloten blijven. Het was alleen maar een uitje om even iets anders te zien dan de kamer.

Het hoesten houdt hardnekkig aan, nu ligt andere zus ook voor pampus met Corona. De enige van ons vieren die niets mankeerde, appte: ‘De corona-sisters’ omdat de jongste ook in de lappenmand zat.Lief hield me op de hoogte van de wederwaardigheden van broer, die gisteren op een andere kamer werd gesetteld, schoonzus bleef er de hele nacht bij en vanmorgen is hij dan toch vertrokken. Ik had hem vorige week in mijn droom al zien luchtfietsen tussen de sterren en planeten. Op de een of andere manier bood dat idee troost. Lief heeft gisteren een fakkeltje aangestoken en de buitenhaard. Zijn manier van beleven.

Kwetsbare mensen zijn we geworden met elk jaar erbij. Goed om er bewust van te zijn. Wij zijn met de elf kinderen van ons gezin een grote uitzondering met iedereen nog in dit ondermaanse. Meer dan ooit mogen we het leven vieren, want voor je het weet is het voorbij.

Ik ben begonnen in het boek dat een vriendin van mijn lieve tweelingnicht geschreven heeft. Het heet: ‘Een Verhaal van Alle Tijden’ van Mariette Bogaers. Het is net alsof ik een sprookje ben binnen gestapt en weer op avontuur mag. Iets waar je je fantasie heerlijk op los kan laten. Misschien wel precies de juiste afleiding op dit moment. Er komen regels in voor van Rumi en Hafez, dichters die me na aan het hart liggen. Troost en bewustwording liggen aan hun gedichten ten grondslag. Mooi om er nu aan te beginnen. Net als op de kaft van het boek, een foto met een sprankje zon in het donkere bos, zoals hier het zonlicht op de muur filtert.

Verder is de nieuwe biografie gekozen, geschreven door Christine Eichel over Clara Schumann, een eigenzinnige tante en het nieuwe boek voor de leesclub is ‘Waak over haar’ van Jean-Baptiste Andrea. Leesstof te over, al ontbreekt momenteel een beetje de rust. De temperaturen beloven zachter te worden, dan is het tijd voor de tuin. Stilte en kalmte in deze roerige dagen zullen goed doen.