Een tikkeltje trots in die oogjes

Na een heerlijk ontbijt op die vroege(voor mijn doen dan) zaterdagochtend met mijn lieverds, eitje, afbakbroodjes, beschuitje met bosvruchtenjam, was het tijd voor wat kringlopen in de buurt. We gingen naar Voorthuizen en Barneveld. Met namen als kringloop ‘Waardevol’ en kringloop ‘De Toekomst’ valt er heel wat te verwachten. Wat opviel was de grootte van de panden, die tot de nok toe gevuld waren met het rijke luxe leven van de Westerse mens. Je kon het zo gek niet bedenken of het was er. Barneveld met haar hoeveelheid gelovige kerkgangers muntte uit in een verzameling hoeden en hoedjes, een hele muur vol, stijlvol opgehangen. Toen we op de trap liepen donderde een grote linnenkast boven op een glazen tafel met oorverdovend lawaai. Een meneer die er twee meter achterliep, prees zijn beschermengeltjes. Door trilling van de trap was de kast in beweging gekomen, want die stond tegen het hekwerk aan.

Vlak voordat we eruit gingen was er nog iets bijzonders. Een tijdje geleden schreef ik over het stadje waar ik in een hotel met het balkon boven de rivier had geslapen. De naam van dat mooie plaatsje wist ik niet meer. We wandelden de keramiekafdeling op en wat schertst mijn verbazing. Er stond een folkloristisch getinte bonbonnière met een kaartje eraan: Trojan aardewerk. En met dat ik het lees, blijf ik als aan de grond genageld staan. Dat was de naam van dat Bulgaarse stadje. Hoe was het mogelijk dat de antwoorden op prangende vragen altijd uit de lucht komen vallen. Heel bijzonder. De rivier heb ik ook opgezocht. Dat was de Beli Ossam. Het schaaltje ging natuurlijk mee.

We hadden allemaal wat klein spul en ik tikte bij Terre des Hommes ook nog twee leuke kleine kunstboekjes op de kop. Daar moesten we eerst baar geld voor pinnen want het internet werkte niet, vertelde de opgewekte man bij de boeken. Maar we wilden de gekozen spulletjes wel. Voor mij een boek over Hundertwasser en een over de Haagse school, die ik met Lief twee jaar geleden al in levende lijve had bewonderd bij Panorama Mesdag.

De inwendige mens tikte al ongeduldig met de vinger. Honger. De Rozerie zag er goed uit. Een gezellig restaurant rolstoel-en brancardtoegankelijk en ze werkten met mensen met een beperking. Zo kon het gebeuren dat het meisje dat de bestelling opnam op een handige plaatjeskaart, waarop ze het bestelde kon aantikken. Slim. Het smaakte heerlijk, onze vegakroketten, het slaatje en de zalm. Het personeel was wat opgewonden want Sint en de Pieten waren net langs geweest en hadden pepernoten uitgedeeld. Zo heerlijk om te zien dat iedereen welkom is op alle fronten.

Terug naar huis om te gaan vilten. Er waren drie pakketjes besteld. Twee van een muis en een van een egel. We hadden geen van allen ooit gevild. Het was makkelijk te doen en grappig. We zaten aan de eenvoudige tafel in de woonkamer. De bijgeleverde juten zakjes moesten met rijst gevuld worden en dichtgeknoopt. De pijpenragers dienden. Als basis. Daar ging de wol omheen. Prik, prik, prik. Er was verschil in aanpak. Gedegen en consistent, grote stappen snel thuis, plus iets wat daar tussen in lag. Zou er overeenkomst zijn met karakter? Wie weet.

Zo’n knus samenzijn onder de schemerlamp, terwijl de handen wapperen, nodigt uit voor diepgaande gesprekken. Er is niets meer nodig. Aan het eind poseerden de muizen en de egel parmantig en zag ik nou ook een tikkeltje trots in die oogjes?