Deze dagen

De nacht was gevuld met geluiden. Op mijn bedbankje in het prachtige natuurhuis dat we huurden, luisterde ik er naar. Water dat drupte, een boiler, een koelkast, muizentandjes. Nee, nee, dat laatste niet. Het was wel een heerlijk warm bed, maar dat dankte ik ook aan de velours pyjama, die ik donderdag bij de Hema had opgeduikeld.

De reis naar het dorp toe was geen sinecure. Omdat oudste dochterlief moest werken tot 15.00 uur, waren we dankzij de drukte op de snelweg pas een uur later bij de jongste dochterlief en eindelijk gingen we snelwegvermijdend op weg. De drie dametjes op een nieuw avontuur.

De wegen ernaar toe waren tot en met Amersfoort te doen, daarna viel de avond in en reden we over smalle boerenwegen in het pikkedonker naar de bestemming, die op een ‘woonpark’ was. Het eerste park dat we inreden was verkeerd. Het lag er een park voor. De weggetjes op het park waren nog smaller, terwijl we ondertussen de cijfers probeerden te ontcijferen. Agaath liet af en toe een klagend protest horen, maar na wat belletjes over en weer, kwam het toch allemaal goed. Wat een heerlijke hut, dat was het eigenlijk. Stevige balken, grote raampartijen, al konden we niet zien hoe het er buiten uitzag en een parkeerplek voor Agaath. De eigenaresse woonde er naast in net zo’n tipi-achtig opgetrokken chaletje. Mooie details, veel kringloop, zag ons geoefend oog. Het liep rondom en er was een bovenverdieping. Daar was een tweepersoonsbed. Maar ik smeekte op het bedbankje te mogen liggen, want dat was naast het toilet, geen onbelangrijke toevoeging voor de nachten.

We borrelden onze vermoeidheid er vanaf en de dochters brouwden een heerlijke pittige pompoenensoep. Hoe lekker niet lang hoeft te duren. Wat een genot. Met de borrelhapjes mee voldoende voor de versterking van de inwendige mens.

Er was geen televisie en we hebben wat bijgekletst over de laatste week samen, over de drukte op het werk, over de kinderen, over lief en het leed van zwager. Tussendoor sijpelden de berichten over hem binnen. Hij zou wakker gemaakt worden en dat ging zeer langzaam. Hij reageerde alleen op pijnprikkels voorlopig. Vanmorgen het bericht dat hij nog steeds in slaap was.

Na een onrustige nacht met dromen waarin de luchtfietser niet meer langs kwam( in de eerste nacht van de val, had ik zo over de broer van Lief gedroomd), ik een aantal keer naar het toilet moest, en nog steeds niet wist of iemand naar binnen kon kijken door het onafgedekte grote raam-en dat is voor een angsthaas in het donker geen sinecure-sliep ik tot twee keer toe in. Tussendoor maar wat Hongaars. Je moet wat.

Nu bij het ochtendkrieken is er een enorme tuin die er heerlijk bij ligt in haar witte rijpdeken. Er staat een kabouter uit boom in de tuin. Vogels zijn er kind aan huis. Achter de tuin begint het bos. Je hoort ons niet klagen. Vandaag is er een kringlopentocht, want er zijn er veel in de omtrek. En we gaan vilten. Heerlijk voor de meiden ook om zo kalmpjes wakker te kunnen worden, zonder kinderen, in eigen tijd en eigen uur. Luxe ten top voor ouders, deze dagen.