Het weer werkt mee

Mijn hoofd is in het ziekenhuis in den Haag, mijn hart is bij Lief in de Hof en fysiek ben ik bezig me voor te bereiden op het weekend met de dochters. Het schrijfthema was vandaag ‘Beschrijf het moment waarop iets instortte’. Met deze nieuwe titel kwam er verzet opborrelen. Nee, ik ga niet opnieuw over iets, wat niet liep zoals ik het had bedacht, opschrijven. Ik schrijf hooguit over het plezier dat de jongens elke keer weer in mijn groep hadden, als ze op de gang hoge torens hadden gebouwd om ze, nadat ze door iedereen bewonderd waren, met een brede glimlach onder luid gejuich in te storten. Zo is dat. Als iets ingestort is kan je weer beginnen met opbouwen. Het perpetuum mobilé dat leven heet.

In een van Annemiek Schrijvers columns wordt opgeroepen om het verborgen geschenk in tegenslag te herkennen. Dat is een mooi en krachtig middel om boven de ellende te gaan staan en er een nieuwe draai aan te geven. Niet alleen wordt je er blij van, het heeft tegelijkertijd een grote meerwaarde. Het is licht in de duisternis.

In de nieuwe zin staat een verhaal over iemand met een erfelijke hersenziekte, die als heling vasthoudt aan haar ochtendrituelen. Eenvoudig, een wandeling langs de zee met hond, hond verzorgen, warme matcha met gember. Ze zegt daarover: ‘Zonder mijn ochtendrituelen zou ik waarschijnlijk verdwalen in de beperkingen van mijn ziekte’. Prachtig verwoord.

Het koffertje is bijna gepakt. De kleine, want voor één weekend is een trui, een extra broek en een lekkere warme velours pyjama voldoende en de grote bruine soksloffen plus wat ik aantrek. Dochterlief heeft viltpakketten besteld. Daar heb ik zin in, ik had bedacht dat ik voor Piep, die altijd met me meereist op het Dashboard, een kleine Piep maak, zodat ze niet meer alleen is. Daar kan ik me zo over verkneuteren. Voordat ik de meiden op ga halen zal ik alvast een verwen-tasje boodschappen halen met allemaal lekkere dingetjes.

De zon schijnt uitbundig en het is prachtig buiten. Twee plantsoenmedewerkers scheppen orde in de chaos. Het is precies zo’n dag ervoor. Lief verricht op de Hof ook bergen werk, troostwerk voornamelijk. We hopen dat ze in het ziekenhuis orde in de chaos kunnen scheppen. Een beetje zegen van boven is welkom.

‘Het venijn van deze griep zit duidelijk in de staart. Ik dacht dat het bijna klaar was, maar vanmorgen had ik ineens weer keelpijn en moest verschrikkelijk hoesten.’ ‘Ik vertrouw erop dat de frisse buitenlucht, het zal zalven, het huisje ligt temidden in het groen’. ‘Ik kan mijn breiwerkje ook wel meenemen, anders komt die sjaal nooit af’. Zo ploppen er wolkjes gedachten omhoog, tussen het wachten door, wachten op bericht, dat eigenlijk alle aandacht opeist. Zus appt: Ze is aan de vierde ronde van deze griep bezig. O jeetje!

Ik zal trouwens weer een nieuw tekendagboek meenemen. Daar was ik mee gestopt op de laatste dag van onze trip naar Brussel, eenvoudigweg omdat het boekje vol was. Het is er nog niet van gekomen om opnieuw te beginnen. Een tikje veel van alles. Maar dit weekend hebben we tijd. Tijd voor jezelf en tijd voor elkaar, innerlijke tijd, verdiepende tijd. Het is heel speciaal om dit met de dochters te mogen doen. Het is nu al het vierde of vijfde jaar. En het is steeds bijzonder en verrijkend geweest. Daar mag en kan over getekend worden. Het weer werkt mee.