Lucht te over

Gisteren belde zoonlief en hadden we een fijn en lang gesprek. Ook nu kwamen de nodige vragen boven drijven. Hoe oud voel je je eigenlijk?’, wat een leuke vraag. Ik heb me eigenlijk nooit echt oud gevoeld. Ja deze dagen misschien met die griep onder de leden, maar dat telt niet, vind ik zelf. Een voorbeeld daarvan is het dagboek wat ik voor het longforum in briefvorm schreef, vanwege het zaagselhoofd hier een van de vele uit die reeks:

14-02-2020

Een dag uit het Leven met Lef:

Kom net terug van een vierdaags bivakkeren op de Veluwe, in Huize te Eerbeek. Een aanrader omdat er zo ongelofelijk veel te zien is daar aan de rand van het Veluwebos. We maakten, met de kleine blauwe prins, die ons zonder sputteren overal heen bracht, tochten naar Zutphen, naar de Posbank, naar Doesburg, naar Rheden en de Steeg, we wandelden in de omgeving van Eerbeek zelf en bewonderden bovenal de IJssel die zich had verdubbeld door met hoog water beide uiterwaarden mee te nemen. Een imposant en magnifiek gezicht. 

De eerste dag was ik nog snel vermoeid, maar hoe meer we het aantal kilometers opvoerden, hoeveel beter dat het met me ging. Ik vermoed dat de schone boslucht er ook debet aan was. De wind, die met de storm Ciara soms adembenemend was, maar dan letterlijk, werd dapper getrotseerd en in de luwte van de stad Zutphen hadden we de stevigste wind wat omzeild. Bij Rheden stond ik oog en oog met een dashond, die ik nog nooit zo in het vrije gezien had. Ik stond letterlijk aan de grond genageld en vergat snel een foto te maken. Ik, nota bene, die van elk wissewasje een foto schiet. Nog steeds heb ik er spijt van, maar het plaatje in mijn hoofd zit er nog steeds. Wie weet, valt het vast te leggen op doek.

Bij de Posbank verkeken we ons op de helling. Heen met heuveltjes en dalen ging het nog wel, maar terug, de steile helling op, was eigenlijk een berg te hoog. ‘Stap voor stap dan breekt het lijntje niet’, fluisterde de Rede in mijn oor. Ik keek niet langer naar de top, maar naar mijn voeten die voort gingen onder de raspende ademhaling als muzikale omlijsting. Geen nood, het natuurschoon was de inspanning zeer de moeite waard. 

Bij Doesburg aan de kade waaiden we bijkans uit onze duffels, maar daar stond ook de beeldengroep Passi D’Oro van Roberto Barni. Prachtig, en het zicht op de zilveren IJssel, met wind te over en de zon compenseerden het happen naar lucht. Gelukkig was er ook een restaurant aan de kade, waar de mosterdsoep(wat eet je anders in Doesburg) heerlijk smaakte. Op de valreep kwamen we er achter dat in het dorp Eerbeek de kunstenaar Jan Mankes had gewoond en was overleden en begraven. Het huis stond er nog en zijn graf was eveneens aanwezig. Beiden opgezocht op de allerlaatste dag, toen we uitgecheckt hadden bij het hotel. De laatste dagen was ik verder nauwelijks benauwd geweest en zelfs het klimmen ging stukken beter. Waarschijnlijk kwam het een en ander door de goede luchtkwaliteit, de fijne sfeer die zuslief en ik ondervonden en de afleiding door het mooie natuurschoon. 

Ineens had ik toch ook zin om de penselen maar weer ter hand te nemen. Ik was het al een maand aan het vooruit schuiven. In ieder geval iets minder met olieverf werken, bedacht ik me. De inspanningen hadden meer aan ontspanning opgeleverd dan voor mogelijk werd gehouden.Tijdens de kleine vakantie hadden we in de mooie Gelderse boekhandels ‘De bijenhouder van Aleppo’ van Christy Lefteri en de nieuwste van Pascal Mercier met de indringende titel; ‘Het gewicht van de woorden’ op de kop getikt. Heerlijk leesvoer. De eerste is vlot geschreven en geeft een goede inkijk in het moeizame leven van een immigrant. Mercier is een filosoof en derhalve wat moeilijker te doorgronden. Ik hou van zijn denkwijze. ‘Nachttrein naar Lissabon’ is een van mijn lievelingsboeken.

Na gedane arbeid, de dagen waren behoorlijk intensief, is het nu weer zoet rusten. Maandag is mijn bezoek aan de longarts. Ben benieuwd wat de longfunctie heeft opgeleverd. Het is bijna lente. Op de heide stond de brem al in bloei. Nog even een paar winterdagen bikkelen en dan genieten van het uitbottende groen. Tot zover wens ik jullie een ademvrije tijd toe met lucht te over.