Verandering van spijs doet eten

Mijn haar aan de praat: Ooit werd ik (jouw haar dus) toegetakeld door de kapper van je broertjes, maar dat is al zo lang geleden, dat het me niet meer echt helder voor de geest staat, wel dat we er met een bloempotkapsel vandaan kwamen. Of hij daarvoor werkelijk een bloempot heeft gebruikt, waag ik te betwijfelen. Het was in ieder geval ‘lekker kort’ wat in die luizen-en netenjaren een dankbare lengte was, omdat mijn moeder dan niet avonden lang die langere haren had uit te kammen. 

Ook was er nog een keer de misser van de permanent op 11-jarige leeftijd voor de heilige communie. Sorry. Ik bezorgde je de aanblik van een dameshoofd op leeftijd, door zo kort en ingekruld nogal stijf je gezicht te omlijsten. Van mijn kant uit was ik er al niet blij mee. Om zo ingerold onder die hete kap te moeten zitten is mijl op zeven en zeker geen pretje. Toen je daarna op schoolreisje ging en je het onzalige idee kreeg om een duik te nemen in het IJsselmeer, was het feit beslecht. Een grote kroezige kop was het resultaat, geen normaal krulletje meer te zien. Daar ben je mee naar op vakantie naar Ahrbruck geweest, want je stond heftig kroezend op een berg op de foto. Ach, het leed is altijd zo geleden. We groeien er weer uit. Handig toch. 

Toen je zelf mocht beslissen, besloot je het lang te laten, maar ook om die ellendige puisten op je voorhoofd te bedekken, die in grote getale uit het niemandsland der puberteit verschenen waren en waarvoor je je diep schaamde. Dus werd er een lange lok opzij boven je ogen langs gedrapeerd. Tikkeltje onnatuurlijk en ook niet erg frivool. Nog later begon je je haar in een scheiding middenvoor te dragen en zo sudderde het jaren door. Tot je iemand leerde kennen die prachtig lang haar had en het met henna verfde, waardoor de kwaliteit met sprongen vooruit ging. Ook eens proberen en ja, het was waar. Een mooie rode bos gezond glanzend haar was het resultaat, al bleven we altijd wel een tikkeltje weerbarstig en pluizig. Conform jouw karakter, zou ik durven beweren. 

Weer gingen er jaren voorbij en in de loop der tijd werden we wat doffer, minder mooi donkerrood maar vaalrood boven op. Het was altijd weer een dingetje om ons op kleur te krijgen. Doorgaans zat de henna overal als je ons weer schoon spoelde en het intrekken in een plastic zak met een handdoek vergde behoorlijk wat tijd, zeker twee lange koude uren. Het uitspoelen was de glorie, even als het moment erna. Pas gekleurd zag het er super uit, vond jij. 

Toen je oud genoeg was geworden, zeg 72, was je het eigenhandig kleuren zat en ging je naar de plantaardige kapper voor een verfbeurt. Daar kreeg je te horen dat henna nu niet meer goed zou uitpakken voor ons. Er werd een kruidenpapje gefabriekt met een aantal tinten door elkaar heen, zodat het niet op zou vallen als daar enkele haren donkergrijs zouden worden. De keer daarop besloot je het in lagen te laten knippen en zie daar. Er kwamen krullen te voorschijn. Niet zolang het duurde, maar voor eeuwig. 

0, Jij had krullend haar en ik liet het vol trots zien. Je hoefde ons ook nog maar een keer per week te wassen, wat meer dan geweldig was. Nu zijn we tevreden, zelfs als het niet gelijk gekleurd kan worden. Het maakt niet meer uit. Donkergrijs is ook grappig. Volgende maand ga je weer. We zijn trots op jou en je experimenteerneigingen. We blijven er gezond bij en verandering van spijs doet eten.

_______________________