Zo’n dag van klein maar fijn

Belletje: ‘Ha mams, hoe gaat het. Wat ga je doen vandaag’. Er bestonden vage plannen voor de tuin, dus vertelde ik zoonlief het nog niet te weten. Hij wilde naar Amelisweerd, had ik zin om ook een stukje te open. Dat leek me een uitstekend idee op de prachtige dag. ‘Ik ben er over tien minuten’. Een tienminuten later, een belletje met een huilende Njong op de achtergrond. ‘Hij wil zo graag met oma’s autootjes spelen en daarom is hij nu verdrietig’. Geen probleem, dan gaan we dat natuurlijk doen. Ik wachtte ze beneden op, want ik was al op weg naar de parkeerplaats. Daar kwamen ze in een kalm tempo aan. Njong op zijn zwarte autootje en zoonlief er bedaard achter aan.

De autootjes zijn een begrip. Het zijn de oude autootjes van de drie zonen en de oudsten zijn derhalve alweer meer dan veertig jaar. Ze zitten in een rieten mand en zijn bij alle kleinkinderen nog altijd heel erg in trek geweest. Van groot tot ieniemienie klein en ook te sorteren op kleur, op openslaande deuren of niet en ga zo nog maar even door. Hij viel vooral voor de graafmachine en daarna voor de ambulance, het politiebusje en de Brandweerauto. Er zaten ook nog een paar vingerpoppetjes in en de prinses mocht in de graafmachine-cabine zitten. Er ontspon zich een heel gesprek tussen de koning en het konijn samen met kleinzoon. Zodra iemand ziek was geworden of een ongeluk had gehad, ging hij de dokter bellen.

Natuurlijk moest de hele mand omgekieperd, wat hij wel eerst keurig vroeg. Zoonlief zette alle auto’s op een rijtje. Het zijn er bijna honderd. Evenzo vrolijk werd het ook allemaal netjes opgeborgen. Daarna was het tijd voor een wandelingetje naar het schoolplein. Eerst door het parkje om door de bladen heen te struinen, daarna naar de glijbaan, die was nat, dan maar de schommels, samen schommelen, ja gezellig. In zijn zwarte autootje zat een bal en nog een klein autootje. Met de bal konden we alle drie voetballen in de voetbalcirkel met de twee kleine doeltjes. Wat een grappig speelgoed bij die scholen. Aantrekkelijk en herfstig. Het regende blaadjes, werd enthousiast geconstateerd. Een valpartijtje, omdat zijn schoen op het balletje bleef hangen, maar mijn toverkusjes werken nog altijd. Kusje erop en klaar.

Op de terugweg nog een keer op de schommel, waar hij nauwelijks meer van af wilde. Ik zette de timer en dat werd zonder meer geaccepteerd. De wipwap moest ook nog even, daarna een tak om bladeren mee voort te vegen, in putten te peuren en nog meer bladeren aan de kant te schuiven.

Eigenlijk is wandelen met die kleine heel zen. Het tempo is precies goed voor mij, al had ik het wel bibbertjes koud. Het scheelde toch minstens een graad of vijf met de dag ervoor, zo het niet meer was.

Na het wandelen gingen ze weer en ik deed nog een paar boodschappen. Wel moest de belofte mee om gauw weer een keer met de autootjes te mogen spelen. Natte kus voor mij. ‘Dag lieverd, dag dag’. Mijn stem galmde nog na over het kastanjeplein. Zo’n dag van klein maar fijn.