Het is weer mooi geweest

Aanvankelijk dacht ik te laat te zijn, maar dat bleek bezijden de waarheid. Ik was zelfs tien minuten te vroeg en maakte nog net het staartje van de voorbereidingen mee. De kamer stond vol banken en stoelen, er werd veel aanloop verwacht. Heerlijke kinderrijke en een tikkeltje chaotische feestpartijen waren dergelijke verjaardagen met veel familie van beide kanten. Maar in het huis waren voldoende plekken om heen te gaan. Naar boven om even bij te komen(de opa) om energie te ontladen bij het voetballen in de besloten achtertuin met voldoende plek, even kalm bijtanken in de kamer beneden, uitgerust met zitbank, of de schuur waar frietjes werden gebakken in de airfryer onder toezicht, vanwege de hitte van het apparaat en de loslopende kinderen.

Oma’s mochten blijven zitten, maar dan kriebelt er toch iets. Zoonlief zorgde voor de inwendige mens in de keuken en dan wil je toch wat extra wapperende handen, ook al beweerd hij bij hoog en bij laag, dat het echt niet nodig is-heel herkenbaar lieverd, van je moeder geërfd. Dochterlief schiet ook toe. -Zoonlief is alleen met de drie rakkertjes. De middelste heeft oorpijn, op het feestje gekregen, het zou best eens kunnen dat hij het eigenlijk te lawaaierig vindt, want naast de muziek zijn er veel luide vormen van vrolijkheid te vinden en van de allerkleinste ook gehuil om al die vreemde gezichten. Het zijn van die dagen dat ik me gelukkig prijs om ook weer te kunnen keren naar het verstilde huis en in de schemer te genieten van helemaal niets.

Ons dametje was helemaal jarig met heel veel cadeaus en veel aandacht. Het thema was kleurrijk. Leve de olijfkleurige broek van van de week. Weliswaar met zwart, want hé, dat ben ik gewoon. Ook de twee jeugdboeken uit de kringloop neem ik mee. ‘Misjka’ van Edward van Vendel en een boek van de Gorgels: ‘Het geheim van de gletsjer’ van Jochem Myjer. Dat is naast het familiecadeau, dat pas wordt overhandigd als iedereen er is. Er liggen armbandjes voor de jongens, extensions voor de meisjes, tattoo’s voor iedereen. Op dergelijke bijeenkomsten dompel je jezelf onder, zet de decibellen voor jezelf lager, bekijk het grut en hou een en ander in de gaten, voer hier en daar een mondje, streel over koppies, knuffel de een of ander en ga afwassen als er behoefte is aan een pas op de plaats.

Het is vooral ook leuk om de voetbalvrienden van zoonlief te zien, met kleintje. Ahhh, vroegere tijden herleven. ‘Ha moeders’ zegt er een welgemeend. De man van een nichtje vertelt over zijn jeugd in de Haagse Schilderwijk, een kleurrijk en bijzonder verhaal. Een onbekende vader en een DNA-onderzoek omdat een mens nou eenmaal de wortels wil kennen om het door te geven aan de kinderen. Dat zijn de kleine pareltjes die uit de drukte worden gefilterd. Of een onderonsje met de pipa van schone dochter, een gebbetje omdat we allebei de oudsten zijn, ik nog zelfs een jaartje ouder en omdat we dit allemaal al eens hebben meegemaakt. ‘Ja ja Ouwechie’. Wij mogen het zeggen.

Dan slaat de vermoeidheid toe. Ook daar merken we het aan. Tijd om op te stappen. Kussen, knuffels, luchtkusjes en zwaaihanden. Het is weer mooi geweest.