De kop is eraf

Om de sleutel van het tuinencomplex te verkrijgen moest ik naar de school waar de oudste dochter werkte als leerkracht in de onderbouw. Jawel, in de voetsporen van haar moeder. Het was een zonnige warme dag en er was voldoende verzamelde moed om eens te gaan kijken wat er aan achterstallig onderhoud op onze tuin te vinden was. Door de congierge werd vermeld dat ze op de lokatie aan de overkant huisde, daar bleken maar liefst zes kleutergroepen gevestigd te zijn. De congierge raadde mijn moederrol spontaan en hij lachte erbij van oor tot oor. Wat een lieve man. Ik werd voorgesteld, want drie van de zes klassen waren aan het buitenspelen en daarna gaf ze me een rondleiding door de school. Ontroerd ontdekte ik mijn oude poppenhuis, dat al zo lang dienst gedaan had op de oude Jenaplan, met zijn kamikaze-lift en de vele kamertjes. Wat fijn om te zien dat ze haar belangrijke functie, het prikkelen van de fantasie, ook weer hier mocht vervullen. Een vleugje weemoed lag als een lichte deken over alles wat ik mocht aanschouwen heen, er liepen kinderen rond die de keuze hadden gehad om eventueel met de stagiair binnen te blijven. Een van de jongens proestte het uit toen dochterlief aan haar collega vertelde dat ik haar moeder was. ‘Haha, hebben juffen dan ook moeders’ hoorde je hem denken.

Het tuinencomplex lag er kalm bij. Op het grote pad mocht niet gelopen worden. Dat was opgehoogd en ingezaaid. Dan moest je door het weiland lopen om bij de tuin te komen. De schapen stonden ergens anders. Het was er zompig en het kostte daardoor wat meer moeite om er doorheen te struinen.

De tuin gaf haar achterstallig onderhoud weer met opkomende brandnetels die de doorgang belemmerden. Het gras was lang, en werkelijk overal stonden van die geprikkelde zussen. Dat was de eerste actie. Alle brandnetels verwijderen. Met de verkeerde werkhandschoenen aan probeerde ik ze met wortel en al uit te trekken. Af en toe voelde ik ze venijnig protesteren door mijn zachte kant van de handschoen heen. Sorry lieverds, maar jullie staan teveel in de weg.

Er bloeide nog best wat. De Salvia stond er prachtig paars bij en vormde met de hotlips een prachtig duo. Er was een mooie grote gele enkelvoudige dahlia in een grote hoeveelheid beloftevolle knoppen, ergens ontwaarde ik een bloeiende borage, de maagdenpalm deed het als altijd goed. Het kleine witte roosje bloeide naar hartelust de wilgen in. Tussendoor heel veel nattig groen en de genoemde brandnetel.

De vijg van het balkon van dochterlief stond voor de composthoop. Die laatste gaat eruit. Ik graaf hem stukje bij beetje af. Geen compost meer op die manier, maar mulchen of direct afvoeren naar de compostbak op de gemeentewerf.

Na een vuilniszak vol, die bij dochterlief in de bolderkar komt te staan, wandel ik terug in verstilling, vang de zon in de rimpelloze sloot en zoek zorgvuldig naar een droge weg. Agaath schittert me tegemoet. Files omzeilend, bekend met de binnendoor-weggetjes, rijd ik moeiteloos terug naar huis. De kop is eraf.