Daar kunnen we zelf ook wel wat mee

Soms mis je iets pas als het er weer is. Ik doel op de mist van vanmorgen. Ik heb al die tijd in de hof nog geen mist gezien. Vanmorgen lag er een dikke deken over alle daken heen en was het kantoorgebouw aan de A2 niet meer te zien. Mist om in te rijden is niet fijn. Met mijn waarschuwende boordcomputer valt dat tegenwoordig reuze mee, maar in die oude autootjes van vroeger was dat wel anders. Vaak kwam er dan nog een probleem bij om de hoek kijken zoals een ondeugdelijke ruitenwisser, of een wasem in de auto zelf. Dubbel mistig dus, zie daar maar eens doorheen te kijken. Agaath piept al bij het minste of geringste en ze heeft bijna altijd gelijk.

Gisteren bij gebrek aan de sleutel van de tuin, toch maar weer een kringloopje bezocht. Ik dacht eens te gaan kijken hoe het daar met de kinderboeken gesteld was, want mijn voornemen is om daar in het vervolg de kinderboeken vandaan te halen. Het lot was me gunstig gezind. De boeken zijn er spotgoedkoop en er liggen vrij nieuwe exemplaren van gewilde boeken tussen. Dus scoorde ik ‘De Gorgels en het geheim van de Gletsjer’ van Jochem Myjer en ‘ Misjka’ van Edward van de Vendel. Krekel van Annet Schaap (vorig jaar uitgekomen) lag er ook, maar die had ik dus al ooit zelf aangeschaft. Als bonus had ik ook nog een hele mooie wijde viscose olijfkleurige broek, top kleur, nog ongedragen, en het juiste model. Aangekleed gaat uit. Het had me dus geen windeieren opgeleverd.

Het is prachtig weer en ik wil er weer uit, naar buiten, wandelen, frisse neuzen halen, door de bladen ritselen, alles wat zo broodnodig is. Vandaag eerst maar eens kijken of ik de tuinsleutel kan bemachtigen en dan toch maar een korte inspectie doen. Als dat niet lukt is het Arboretum nog een optie.

De schrijfingang van deze dag was er een over het beste advies dat je ooit gehad hebt. Dat is niet zo moeilijk. Jarenlang heb ik te maken gehad met tandartsen als slagers. Geen aandacht, botte opmerkingen en het onnodig trekken van kiezen, maar ik was als de dood voor de beste mannen, dus hield ik mijn snaveltje(was het maar een snaveltje, dan zaten er geen tanden in). Mijn huidige tandarts is de engel, die neerdaalde op de puinhopen. Ze keek, wikte en woog, zag mogelijkheden en met uiterst veel geduld en zachte zalvingen heeft ze mijn vreselijke gebit aangepakt. Dat was de grote verandering in mijn leven. Ik kon weer breeduit en stralend lachen. Nooit ben ik zo dankbaar geweest voor een opgevolgd advies en niet langer had ik nog angst voor de tandarts.

Volgende week is de kapper aan de beurt. Er moet wat af en er kan weer een natuurlijk kleurtje in. Mijn grijs is net als dat van mijn moeder, donkergrijs, en valt nauwelijks op, dat is een prettige bijkomstigheid. ‘Melkboerenhondenhaar’, zei men vroeger. Het maakt mij niets uit.

Tijd om in de benen te gaan en een van mijn vele plannetjes uit te voeren. De koolmezen op het balkon hippen al af en aan rond en om de vogelkooi waar wat zaadjes in liggen. Die stralende zon kriebelt de energie wakker. Daar kunnen we zelf ook wel wat mee.