Zen in zijn

Gisteren op de verjaardag kwam er een ogenblik voorbij waarbij het leek alsof ik boven het tafereel van dat moment zweefde. Alle vriendinnen van dochterlief, die ze had leren kennen op de middelbare, zaten in de voorkamer, hartelijke begroeting met mij, want ons kent ons. Voor hun voeten krioelde het van de kindertjes in alle soorten en maten. Ineens zat ik op de verjaardagen van vroeger, kleine inkijkjes in verschillende situaties, mijn onbeholpen gehannes met kinderen en huilende baby’s die met geen mogelijkheid stil te krijgen waren, de hoeveelheid speelgoed die de vloer in beslag nam en geen ruimte meer liet voor de volwassenen. Alles draaide om het kleine grut.

Ook kwam een tafereeltje langs van nog vroeger. De grote kring in de woonkamer met een uitloop naar de achterkamer waar alle broers en zussen van mijn vader en de broer van mijn moeder keurig naast elkaar zaten, soms zwijgend te roken, te nippen aan een advocaatje of voorzichtig lurkten aan een jenevertje en wij er tussendoor kropen, onder de tafel, achter stoelen langs, op schoot, in onze keurige stijve jurkjes en broeken en de streng gekamde haren. Op die feesten hadden de volwassenen de overhand en ging het over ‘ernstige levenszaken’, de afgegleden buurman op de hoek, de kerk en de terugloop van de gelovigen, een faillissement, een arme sloeber, de omhooggevallen notabele. Er was altijd wat. ‘En stttttt, kleine potjes hebben grote oren’. Stilte werd er van ons verwacht, we waren er en toch ook niet.

Wat een verschil. Ik probeerde het als jonge moeder serieus, de kinderen stil te houden bij de drukte die verjaardagen altijd met zich meebrachten. De kamer te klein, tafels te weinig, de ruimte te vol, alles stond in de weg. De vele planten, de boeken, de prulletjes, waar ik normaal gesproken absoluut geen last van had. De gehaakte gordijnen en de kleedjes over de plantentafeltjes deden veel af aan de kalmte die er eigenlijk zou moeten zijn. Hectiek had de overhand en niet in de laatste plaats door mijn zenuwachtige optreden. De wc was misschien niet spic en span, de sisaltegels kon je ruiken, door de planten was de atmosfeer veel vochtiger en bedrukter met zoveel volk over de vloer dan bij al die andere fris-ogende feesten en partijen.

Nu terug naar de filosoof en zijn verjaardag. De helft zat boven, over het algemeen de meisjes die met tante Pollewop hun eigen knutselhoek hadden en niet meer waren weg te slaan, behalve voor een versnapering of een drankje. De jongens bouwden, rollenbolden tussen de allerkleinsten door en trokken bij teveel kleintjes ook naar boven. De meiden rafelden hun drukke bestaan uiteen en oma, ik dus, zat aan tafel en bekeek dat alles, of eigenlijk zweefde ik erboven in een vogelperspectief en nam waar.

Dochterlief en schone zoon namen als volleerde uitbaters de catering waar en toverden taart en drank, later op de middag roti voor iedereen plus alle bijgerechten en verblikten of verbloosden niet, waar ik allang in een geestelijk handenwringen zou zijn beland. Misschien kwam het doordat ze zo perfect een team vormden, naadloos aansloten op elkaar en zich niet gek lieten maken door de herrie.

Terug in de auto, terwijl ik naar huis reed, daalde ik weer langzaam neer. Zen in zijn.