Dan hou ik wat speelruimte

Een huis vol zag ik door het grote raam aan de voorkant. Agaath stond ergens aan het begin van de straat, er was weinig plek, maar geen probleem. Goed voor de nodige beweging. Alle vriendinnen met kroost waren zoals bij elke verjaardag getrouw aanwezig. Het krioelde, krakeelde, kakelde en het was heerlijk om te zien en aan te horen. Het boek dat ik had uitgekozen was in de klas al voorgelezen. Gelukkig had zijn vriend, die zeker ook veel van lezen hield, het boek nog niet. Mooi zo. Weer een kind dat in een boek kon verdwijnen. Er kwam wel een nieuwe titel op vraag naar buiten. De grijze jager, deel drie, geen probleem, ook tweedehands aangeboden via internet.

Eigenlijk kwam ik net bij de wisseling van de wacht, want een uur later was de familie er en hadden bijna alle vriendinnen op ‘de beste’ na al afscheid genomen. Zo snel kan het gaan. Ons lieve feestvarken, had geld gekregen van ons, voor zijn droom, de een of andere nintendo die via spaargeld en verjaardagscadeautjes bijeen wordt gehusseld.

Met een vriendin kon ik in gesprek over de voordelen van het Jenaplanonderwijs, een vorm die ze niet kende, maar door een verhuizing bij terecht kwam, en waar ze zo enorm blij mee was, achteraf. Hoe groeiden die kinderen, wat was hun leerwereld rijk. Een kolfje naar mijn hart natuurlijk. Altijd fijn als de bevestiging via een beleefde ervaring bewaarheid wordt. Daar doen we het voor.

Dochterlief had een heerlijke Roti gemaakt met heerlijke zelfgemaakte sambal en ketimoen. Iedereen bleef mee-eten. Altijd fijn zo’n multi cultureel sfeertje. Van alle kanten de goede, wat een rijk leven is het dan. Onder de tafel vind een totaal andere wereld plaats.

Lief belde vanmorgen weer. Zo heerlijk dat dat kan, het vertrouwde gezicht zo dichtbij, maar kilometers ver weg. Door de kinderen werd er op alle fronten al gedacht aan de invulling van de verschillende mogelijkheden. Zo gaat oudste dochter met de hele familie een rondreisje over de Balkan gaan houden en kunnen we wellicht een ontmoeting in Bosnië-Herzegovina organiseren, het is uiteindelijk maar drie uur rijden, dat is heel wel te doen en zeker als je de afstanden in Hongarije gewend ben of nog meer, afstanden door Europa heen, zoals ik de laatste tijd steeds maak.

Het is allerzielen en bijna volle maan, de beelden van de tv, lang geleden dat we dat op hadden staan, de tv heeft het in Nagypeterd begeven en dat gaf rust en zaligheid, en ik zie allerlei bekende en onbekende overledenen van dit jaar voorbij komen. Er worden kaarsjes voor opgestoken en zoetgevooisde liedjes gezongen. Ik zelf denk, dat ik in alle stilte en eenzaamheid het eigen verlies wel een plek weet te geven en daar niet de massa voor nodig heb, maar ja, ieder zijn meug. Ik realiseer me ineens hoeveel indrukken er op je afgestuurd worden, zonder dat je erom gevraagd hebt. Nu val ik zomaar in een tafereel van de bevrijding, onder andere in Baarn, en zie voornamelijk kinderen al zwaaiend met vlaggen een mars houden. Even later zie ik de kinderen van Juliana weer klein zoals ze op mijn netvlies staan, want die beelden kwamen vooral veel voorbij in de jaren vijftig. Ik hoorde dat Juliana moeder was van de scouting in Baarn zelf.

Geschiedenis, indrukken, alles komt langs en nu ook in mijn hoofd. Nee rustgevend is het niet, maar wel afwisselend. Maar nu moet ik gaan lezen, want mijn Eise Eisinga zal er in drie weken doorheen moeten. Het aantal bladzijden per dag komt op 16 bladzijden per dag. We maken er 20 van. Dan hou ik wat speelruimte.