Blijven duimen dus

Afscheid nemen, nou ja, het is zoals de Fransen het zo poëtisch en dramatisch kunnen zeggen: Partir, c’est mourir un peu’, en daar is geen woord van ongelogen. Het schuurt altijd. Ik liet lief achter en zag hem de gang naar het onbekende station Midi Zuid nemen en voelde zijn alleen-zijn dubbel. Ik zat in die warme auto, hè wie doet me wat, maar de reis per trein vraagt per definitie om een staaltje afwachten. ‘Lopen de treinen wel op tijd, ben ik morgenochtend daadwerkelijk in Boedapest, sta ik vannacht niet ergens voorbij middennacht op een godverlaten perronnetje ergens in het grote Duitsland.’ Dat laatste bleek bewaarheid te zijn geworden, begreep ik uit de summiere berichten via de telefoon, die al mijn vragen maar moeizaam doorstuurde. Geen bereik. Maar hij hoopt over een half uurtje in Boedapest aan te komen. Of dat lukt is nog even nagelbijten.

De terugweg heb ik gisteren vooral binnendoor gereden. Gewoon om te zien, waar de schoonheid van Nederland nog altijd in hoge mate aanwezig is. Dus reed ik door het gebied van de Biesbosch, zette Agaath op een pleisterplaats aan het water en at een hapje om vervolgens via twee rivieren en hun heerlijke heen en weer pontjes in Schalkwijk te belanden. Na Hongarije is dat prachtige waterland altijd iets om je aan te vergapen en daar kan ik enorme behoefte aan hebben, net als aan de zee eigenlijk, maar dat is voor later.

Nu zit ik op bed, zonder mijn lieverd, en kijk uit over het vertrouwde dakenspel, de opkomende zon in de ramen van het grote kantoor langs de A2. Vertrouwd en toch ook een beetje vervreemdend. Het eerste wat ik ging doen bij het binnenrijden van de thuishaven, was stemmen in de gymzaal van het scholencomplex, daarna werd het dringend tijd om Agaath even een flinke douche te laten nemen. De vrouw achter het loket vroeg iedere klant of men ging stemmen en begon een uitgebreid verhaal over haar overleden vader, trouw PVDA-stemmer, maar de laatste keer voor Volt. Normaal vroeg ze hem om raad, maar hij was vorig jaar overleden. In haar verhaal tegen mij, haar twijfel, die schrijnende zinnetjes, stak een ander groot levensverhaal. Evenals het voorbeeld van vluchtelingen in haar straatje die de boter eruit hadden gebraden, maar ook haar lieve buren die van Syrische afkomst waren. Ik kon haar niet adviseren, maar wel dat het volgen van je hart de beste remedie was.

Zoonlief sjouwde alle koffers-help,wat was die boekenkoffer zwaar- naar boven en ik volgde met de Keulse Pot, die een mooi plekje krijgt op het balkon. Vandaag eerst maar eens wat fleurigs halen voor het balkon en de galerij. We zijn weer thuis al is mijn hart nog in de Hof.

Dan de grootste domper tot nu toe, de verkiezingen. Ik dacht dat we het zouden halen of in ieder geval dicht in de buurt zouden komen. Er is nog een kansje op redelijkheid, maar wat help ik hopen dat de ratio en de medemenselijkheid het voortouw nemen. Blijven duimen dus.