Het zou de stad sieren

Het mooiste gedeelte van Brussel hebben we ongewild voor het laatste bewaard, als je tenminste dwars door alle versperringen en opgebroken wegen heen kon kijken en er zon bij fantaseerde. Het was de kunstberg, een aantal musea bij elkaar in de buurt op de grote berg van Brussel, maar godzijdank met een vrij vlakke weg te bereiken vanaf ons hotel.

We hadden bij De Bozar tickets voor Goya online besteld. Maar in het hele gebouw was slechts een goederen lift te bekennen en de toiletten waren ook nergens te vinden, of stonden in ieder geval niet aangeduid. Een welwillende conciërge liep met ons mee om ons met de lift naar de bovenste verdieping te brengen. Daardoor kwamen we in ruimten die je nooit zag als gewone sterveling en verder moesten we ons haasten dwars door de bezoekers heen. Hij zette er stevig de kuierlatten onder zodat we buiten adem, ondanks de lift, op de plek van bestemming aankwamen. Naar beneden was geen punt. Naar beneden is nooit een punt, God zij geloofd en geprezen.

Het was een tentoonstelling over het baanbrekende oeuvre van Goya en diens tijdgenoten en kunstenaars van latere generaties.De tentoonstelling heette Luz y Sombra. ‘Licht en Donkerte’ en bevatte pakkende beelden van de verschrikkingen van zijn tijd en de Spaanse realistische traditie. Zeventig kunstenaars gingen de confrontatie met deze grootheid aan. Er waren heel wat prachtige etsen, tekeningen, een tapijt, en objecten van keramiek of jute en hout te bewonderen en een paar houtgravures en aquarellen. Gelukkig kwamen in zaal 3 de bankjes erbij om uit te blazen. Af en toe schalmde er een stemmig katholiek koor door de ruimte en gaf wat gewijds aan de filmpjes die werden vertoond. Er lag een stapel affiches van een van de tijdgenoten, waarvan je er een mee kon nemen.

De gebouwen op de kunstberg zijn interessant en indrukwekkend te noemen. Het uitzicht over Brusselstad beneden imposant. Het gaf eindelijk een beetje de grandeur van het Brussel zoals ik het kende van een vorig bezoek. Hier waren geen dak-en thuislozen te bekennen. Omdat een gang naar het kleinste kamertje toch nijpend werd, besloten we na het museum het hotel op te zoeken en daarna naar een klein restaurantje in de buurt te gaan. Het werd een Palestijns restaurant en we vonden het wel heel passend om daarmee deze laatste avond af te sluiten. We bestelden beide een mezze schotel, een variatie van hapjes op een bord en brood erbij en genoten met volle teugen. Een Libanees biertje en wijntje maakten het geheel af. De weg terug was opnieuw de berg op. Met een volle maag schier lastiger. Kleine stappen, dan kwamen we er ook. ‘Zen’ op volle sterkte.

Brussel is eigenlijk voor de zomer, in tact en niet opgebroken op alle fronten. Dan kan je er van genieten. Nu hebben we naar de helft van de schoonheid slechts kunnen raden. Ik zou ze adviseren het verkeer te minimaliseren, want al die auto’s maken het niet aangenamer. Dat laatste is puur persoonlijk, natuurlijk, en meer bankjes onderweg en dat is voor de oude strompelaars met lucht tekort als ik. Het zou de stad sieren.