Soms wou ik dat ik een kraai was

Het was geen uitnodigend weer, zullen we maar zeggen. Af en toe een felle bui dan weer een verwaaid zonnetje en wat ik me nooit meer heb gerealiseerd, gek genoeg, Brussel dendert van hoog naar laag. Laag gaat prima maar dan weer omhoog. Lieve hemeltje, met een vrij scherpe zuid Wester 4, geen kattepies, voor iemand die gewoonlijk erg veel meer benauwd is. Het kostte me meer dan de gebruikelijke inspanning.

Des Beaux Arts, of de Bozart in de volksmond, was vandaag gesloten maar voor morgen om half twee hebben we alvast de tickets online geboekt. Wel ging de gang alvast naar het station in het centrum om te informeren of er nog plek te vinden was in een nachttrein naar Budapest voor woensdag.We stonden voor het station voordat we er erg in hadden. Onderweg smekende blikken of stilzwijgende daklozen die je van top tot teen bekeken.

We waren er sneller dan verwacht en waren een beetje verbaasd over de entourage, die er zo anders uitzag dan de herinnering weergaf in ons hoofd. In een wachtkamertje werden we geacht op onze beurt te wachten met minieme krukjes voor een bil als je te zwaar was.

Stilzwijgend bekeken we de andere wachtenden. Sommige, die te bang waren hun trein te missen, verlieten het kamertje haastig voortijdig, anderen zaten, al dan niet zich verbijtend, op hun beurt te wachten, geduldig, net als wij.

Eindelijk aan de beurt, werden we vriendelijk, net zo uitgebreid als de wachttijd was geweest, geholpen, alsof er geen gekwelde passagiers al dan niet ijsberend aan het wachtten waren.

Lief kreeg zijn plek op een ICE-trein en was verzekerd van een aankomst om 9.19 in Budapest Keleti tegen een bejaardentarief maar nog altijd tegen een godsvermogen. Enfin, dan heb je ook wat. Twee keer overstappen, dat viel mee.

We wandelden het station uit en konden aan de achterkant sneller terug richting huis. De scherpe wind zorgde voor nog meer benauwenis. Niets aan eigenlijk. Geen bankje te bekennen, wel heel veel daklozen, die zelfs in portieken, galerijen voor allerhande gebouwen en rond de kerk al dan niet in tenten sliepen of slechts in een dekentje. Deerniswekkend en zo veel. Het schrijnde aan wat eigenlijk welvaart zou moeten zijn. Misschien was het sombere weer er debet aan en de moeizame klim, maar het drukte zwaar op ons gemoed.

We kwamen langs heel veel Belgische chocolaterieën, die daardoor ineens wat van hun glans verloren als zijnde mooie, maar te luxe zaken voor de invulling van het gewone leven en we waren blij dat we in de buurt van zo’n lieflijk oud stadscentrum zaten, weliswaar ook zonder zon maar met sprankjes in het hoofd. We vonden een klein Jugendstil-geïnspireerd restaurant, ooit met iets van goud, zoals de oorkonde van lang geleden verkondigde, maar nu gereduceerd tot een simpele, maar nog altijd smaakvolle, spaghetti Bolognese. We verorberden het met smaak en wisten het hotel vlakbij, dus de moeite om ‘thuis’ te komen was een fluitje van een cent.

Brussel is geen stad voor mij, moest ik met weemoed bekennen. De hoogteverschillen deden me de das om, het gebrek aan banken eveneens. Lief heeft zijn treinreis en daar ging het maar om, morgen een van mijn lievelingsmusea en dan is het welletjes. Het was fijn, maar kleinere steden liggen ons beter, begrijpen we achteraf en zeker die niet geplaagd worden door hoogteverschil.

De kraaien op het dak aan de overkant zal het worst wezen, ze vliegen overal met het grootste gemak heen en plek om te rusten is er overal. Soms wou ik dat ik een kraai was.