We missen ze nu al

Om elf uur werden we geacht de kuierlatten te nemen, dus rond acht uur kwam er leven in de tent. De avond ervoor had schone zoon voor iedereen patat gehaald bij een friterie, bij wijze van ‘feest’ na deze intense beleving samen, die zo warm en sfeervol, enerverend en energiek was geweest, dat iedereen langzamerhand ook wel weer aan een wat rustiger vaarwater toe was. Daarna was er nog een spelletje, waarbij elk decennium luid werd meegezongen door deze en gene, wat weer voor nog meer verbroedering en verzustering zorgde.

Vanmorgen bracht ieder gezin de eigen kamer in orde, ragde dochterlief met de stofzuiger over de benedenverdieping, pakte ieder zoveel mogelijk het overtollig aan voedsel weg, werd de koelkast uitgesopt en de vaatwasser nog een keer tot het laatste vaatje gesommeerd. Zoonlief had verse croissants gehaald bij de bakker.

Om half elf kon iedereen uitrijden. Wij naar een sportcomplex om de laatste glazen potten en flessen in de glasbak te gooien. Belgie heeft een mal bochtenwerk binnen het verkeerssysteem, waarbij je via een scherp lopende punt van de weg de draai moet maken.

Daarna pakten we de route naar Brussel, eerst via de snelweg, maar op een gegeven moment besloten we binnendoor te gaan, gezelliger én langzamer, want we konden pas om drie uur in het hotel terecht. Om ongeveer half twee reden we Brussel Zuid binnen en konden zo langzaam wennen aan het steeds drukker wordende verkeer. Wat was het jammer dat de halve binnenstad open lag, nou ja, de weg naar het centrum toe in ieder geval. Lang leven de carplay die feilloos de weg wees en tante Agaath die vol goede moed steeds weer bij een wijziging geduldig herkansingen gaf. Zo kwamen we op het grote Zavelplein, dat helaas als parkeerplaats is ingericht.

Het was er meer dan druk, maar een aardige man stond aanwijzingen te geven hoe we onze Agaath in een ‘precies pas plekje’ konden manoeuvreren. Dat vergde enig stuurwerk maar lukte wonderwel. Ze kijkt alleen achteruit, voor moet je zelf je argusogen opzetten. We gaven hem vijf euro voor de moeite. Daarna probeerden we de parkeermeter aan de praat te krijgen, maar die werkte niet, dus besloten we eerst langs te gaan bij het hotel. De vriendelijke receptioniste vertelde dat de kamer al gereed was, dus geen probleem om er eerder in te kunnen en dat de parkeergarage onder helaas vol was, maar dat we wel alvast de bagage konden stallen en naar een garage op 500 meter afstand konden gaan.

Maar toen ik de auto voor het hotel had gereden om de bagage uit te laden, kwam Said, een collega van de vrouw achter de balie, met gezwinde snelheid vertellen, dat er toch een plekje in de garage beneden was. Hij zette hem dan zelf in een lift en reed Agaath naar binnen. Said was blij met de Ford, want hij had ook zo’n model. Goed geregeld al met al.

De bagage ging naar de kamer, uitzicht op de Zavelkerk, en wij stonden in de steigers om een hapje te eten en te drinken en wat versnapering voor de avond te halen. Eerst chillen en dan verder zien. We vonden een klein Iraans restaurant, waar het goed toeven was. Klein maar fijn en een mooie tegenhang voor die lange tafel met twintig personen de afgelopen dagen. De super voorzag ons van een oude Trouw van vorige week zaterdag en wat heerlijkheden tegen exorbitante prijzen en daarna konden we neerzijgen en ‘home, sweet home’ van de kamer maken. We missen ze nu al.