Hoe leuker het is, hoe sneller het gaat

Ziezo, de storm raast om het huis heen, de goegemeente is of onderweg naar Luik of zit binnen spelletjes te spelen na een enerverende ochtend. Als ze maar niet van de, soms minder goede wegen waaien, denkt het moederhart nu. Er komen foto’s langs van een overdekt winkelcentrum. Gelukkig, niets gemist. Door Luik zelf heen struinen is op alle fronten niet te doen, veel te veel storm.

Vanmorgen waaide het ook, maar niet zo hard. Nu we allemaal compleet zijn was het natuurlijk een uitgelezen gelegenheid om een fotoshoot te houden. Dat hadden we al langer van te voren afgesproken en de dresscode was bruin in alle toonaarden. We schrijven de symfonieën waar je bij staat. De bomen die hun bladeren verloren onder elke windvlaag brachten daarmee nog een extra kleur en een speelse noot aan.

Het had even wat voeten in de aarde, voordat de hele familie in de foto-kleren gehesen was en het begon almaar harder te waaien. Van te voren schoten we nog een paar mooie plaatjes op het balkon met een prachtige blauwe licht bewolkte lucht. Maar toen de echte fotoshoot begon was het grijzig en bewolkt, winderig en koud. Daar stond moeders in haar blote armen. Maar het ging snel. Oma met het hele stel, oma met de kinderen, oma met de kleinkinderen, elk gezin apart, Oma en Lief apart en ga zo maar door. We hadden ervaring want hadden dat ook al vier jaar geleden gedaan. En volgend jaar moeten we waarschijnlijk weer, maar dat is nog een verrassing.

Daarna volgde een moeilijke quiz met maatschappelijk gerichte vragen uit heden en verleden. De grijze hersencellen, om met Poirot te spreken, werden danig gepijnigd en het duurde behoorlijk lang. De kleintjes waren in de voorkamer met een van ons en deden alndere spelletjes. Daarna waaierde iedereen uit.

We kregen het over huizen en appartementen, toen de achterblijvers gezellig aan de tafel zaten te lezen of te verven of het spel ‘Landen van Europa’ aan het spelen waren. Wat is wijsheid daarin. Wanneer zijn lief en ik zover dat we verder in de toekomst durven denken. Nu steken we toch nog wat teveel de realiteit in de fijne tijd samen in Hongarije, maar willen we in Nederland een plek, waar ik ook op mezelf kan wonen en waar Lief dan komt latten als de wintermaanden aanbreken. In de stad of het vrije veld, dat is de moeilijke keuze. Maar vooral betaalbaar. Ik dacht dat ik allang boven modaal zat, maar dat is nog lang niet het geval. Haha. Al voelt het als rijk. Maar de vraag blijf ook of het alleen op te hoesten is, als situaties veranderen. Daar wil je niet aan, maar dat is wel realistisch. We schuiven het voor ons uit. Eenmaal moeten we er aan geloven. We komen steeds een stapje dichterbij, al gaat het niet op z’n snelst.

De meiden schilderen kippen. Hier in huis wonen schilderijen met grote kip of haan, aanstekelijk, in enkele streken neergezet. Ooit was ik in een huis in de Ardennen waar we in die periode zaten van de twee aangeklede gansjes à la Beatrix Potter, zo erg is het hier in ieder geval niet.

Vanavond is het restjesdag. Alles wordt opgemaakt. De tijd vliegt hier voorbij. Morgen nog een volle dag en dan is het al bijna weer voorbij. Hoe leuker het is, hoe sneller het gaat.