Morgen is er weer een dag

Hoe vliegen de dagen. Met het hele stel duurt alles ietsje langer en loopt alles van de ene gebeurtenis in de andere over. Heerlijke ochtend bij huis. Eerst het ontbijt, gezellig met 22 mensen en met heerlijk vers brood door de Franse schone zoon gehaald. Hij kon alleen maar contant betalen, maar we hebben geen contant geld meer, dus geld overmaken naar de bakkersvrouw en zo betalen. Er valt overal een mouw aan te passen. De kinderen kunnen zich heel in de vroegte vermaken in de speelkamers, twee stuks, incluis een pingpongtafel, kapla, en een uitgebreide knutseltafel met papier, prittstiften en dingen om uit te knippen en op te plakken. Prima voor de vroege morgenuren met de twee ouders van dienst, als de rest nog op een of een half oor ligt.

Na het ontbijt kwamen de tekendagboeken en schetsboeken op tafel, samen met de aquareldoosjes, tijd voor een paar ware kunstwerken, terwijl de Ipad ook goed werd benut met het programma procreate. Kunst van de bovenste plank.

In de middag scheen het zonnetje uitnodigend door de grote ramen, maar er kwam ook een donkere lucht achteraan. Wilden we nog naar buiten om te wandelen, dan moest er toch wat sneller in de benen geklommen worden. Een van de oudste kleinzonen was met paps naar de eerste hulp. Hij had helaas met keepen afgelopen zaterdag van frustratie om een cruciaal doelpunt tegen de paal geslagen en moest dat al drie dagen bekopen met pijn en een dikke hand.

Terwijl ze weg waren, werd de rest gemobiliseerd om met de auto’s naar het kasteel te gaan. Dat was even een kleine babylonische spraakverwarring, want de ene helft dacht te gaan wandelen en de anderen wilden naar het kasteel. Maar al gauw was het duidelijk.

Kastelen an sich, daar moet je van houden. Er is altijd verschil tussen, het kasteel was gesloten, maar het aangrenzende park met haar eeuwenoude bomen was open en het was er adembenemend prachtig en goed geregeld voor ieders wensen. De natuur had het bladeren in de meest mooie herfstkleuren laten regenen en er waren mooie makkelijke lanen(lees zonder hellingen), zodat het aangenaam wandelen was. Yeah, door grote hopen bladeren lopen, het doolhof verkennen en geheimzinnige hekken ontsluiten. Ook het kasteel en haar gracht viel van de buitenkant te bewonderen. Een van de kleintjes had het kasteel pas op school gehad en bij hem kwamen al gauw de jonkvrouwen en ridders in beeld. Het maakte niet uit of we het konden bezoeken, zijn fantasie was groot genoeg.

Na een heerlijke wandeling, een stronk van 300 jaar oud, twee prachtige bankjes ervan gemaakt, een grote tulpenboom, die terecht achter hekjes stond maar nu in volle glorie het mooie blad aan het verliezen was, rapen maar voor het knutselen, evenals verdwaalde kastanjes en wat dies meer zij.

Via het geheimzinnige hekje konden we weer terug komen op de route en daarna met de vier auto’s via een klein kronkelig veldweggetje terug rijden naar het huis.

Daar wachtte ons de ongelukkige kleinzoon. Helaas, middenhandsbeentje gebroken en gezet, met een stevig gips rond de arm weer terug. Inmiddels tijd voor de overheerlijke linzensoep met brood. Simpele en voedzame maaltijd. Hij overleeft het of zoals nuchtere schone zoon zegt; ‘er is niemand dood’.Morgen is er weer een dag.