Tot in de puntjes

We zijn er bijna klaar voor. De koffers zo goed als gepakt op de allerleaatste dingetjes na. Het ‘hotel’koffertje voor onderweg komt bovenop te liggen. De grote met de kleding van ons samen, een mens heeft niet meer al te veel nodig en de ‘leren is leuk’ koffer die gevuld is met boeken en pennen, nieuwe schets-en tekendagboeken daaronder en ik ontdekte nog een zak heksenhyl voor onderweg in mijn rugtasje. Een meevaller. De kleren voor morgen hangen klaar. Om half acht gaan we op pad. Dan ontlopen we de spits rond Budapest. Tanken doen we onderweg.

Lief heeft alle gereedschappen en de nodige meubels opgeborgen in de schuur, al de zaadjes zijn afgedekt met lekker veel mulch. Gisteren ontdekte hij nog een walnoot in het randbos, die helemaal onder de heggenrank zat. Die moest nog wel even gevrijwaard worden, wat zichtbaar goed deed. Ze veerde op. Nu staan er dus vijf walnoten bij elkaar, een walnotenbos op de valreep, hoe leuk is dat.

Na gedane arbeid is het zoet rusten, dus besloten we gisteren op Netflix een Arthouse film te zoeken, wat al lange tijd niet is voorgekomen. We vonden een film van formaat. ‘La Enfermedad del Domingo’ een drama van Rámon Salazar. Dit Spaanse drama is indrukwekkend en indringend, met prachtige filmische beelden van het bos rond het huis in de Franse Pyreneeën, de bomen machtig en majestueus in beeld gebracht. Voor elk shot neemt de regisseur ruim de tijd. In dit decor speelde zich het verhaal af van een ooit door haar moeder verlaten dochter én die moeder, die in tien dagen de dertig jaar ervoor wisten te overbruggen op een tragische, prachtige en ontroerende wijze. De traagheid in de film onderschrijft de ontmoeting. Er zijn geen woorden nodig om elkaar uiteindelijk goed te begrijpen. Als dochterlief met een verzoek komt, weet de moeder wat ze moet doen. Het einde is zo ontroerend en begrijpelijk.

Het duurde lang voor ik de slaap kon vatten. Dat is de laatste tijd vaker. Er spookt natuurlijk van alles door mijn hoofd. Deze ochtend bracht zoonlief afleiding met zijn filmpjes en foto’s van de kinderen. Kleindochter die met haar twee popjes om haar heen en het poppenserviesje een theeparty houdt, waarbij zoonlief ook gul een kopje thee krijgt toegeschoven. Zoonlief maakt alle geluiden, ook die van de drinkende poppen incluis. Wat heerlijk om te zien en horen. De beredenering van de kleine ook en de gedecideerdheid in wat gebeuren moet en wat niet.

Het doet me denken aan lang vervlogen tijden. Een rond tafelkleed op het gras, het kleine serviesje met echte thee, de dametjes (3 en 5) houden een high tea met mijn Chinese theepotje en keuvelen de zomer bij elkaar in een paars/blauwe wolk. Ze zijn nu 45 en 43 jaar en straks gaan we high tea en meer houden ergens in de buurt van Staphorst. Gewapend met viltpakketten, kunst in het klein, want we zijn vast van plan om er een diertje te vilten. Piep moet op haar lange reizen een metgezel krijgen, vind ik. Ook leuker voor mij.

Zo, de laatste puntjes op de i, en dan zijn we er helemaal klaar voor, tot in de puntjes