De tijd tikt door

Terwijl moeder aarde haar onverstoorbare gang gaat en de natuur zich opmaakt voor de naderende winter, zijn wij bezig met de laatste loodjes om alles en iedereen aan plant en dier tegemoet te komen, qua schuilplaatsen, qua zaden en bollen, qua tuingereedschap en tuinmeubilair her en der. Ook de schuur en de Datsja wordt in stelling gebracht om een periode van rust zonder al te veel schade te kunnen doorstaan.

Daarnaast moet ook het huis haar aanpassingen krijgen. Al het voedsel in de koelkast of in potten, zodat muis er niets te zoeken heeft, nog een keer de hele tent stoffen en stofzuigen, straks gaan de luiken dicht en moeten ze het even alleen zien te stellen, al die meubels, schilderijen, de kreupele vleugel en de boeken. Maar niet voor lang, want Lief gaat na de week in de Ardennen en de vier dagen in Brussel met de nachttrein terug, terwijl ik de reis naar huis met Agaath en Piep de muis voortzet, de kinderen achterna.

Er zijn veel leuke activiteiten in het vooruitzicht gepland. Er zijn al afspraken gemaakt over een lang weekend met de twee dochters in Overijssel en een brunch bij dochterlief en haar gezin op tweede kerstdag voor de hele famille staat ook al vast. Er is een bijeenkomst met de biografie-club en het boek over Eise Eisinga, dat wordt doorlezen dus. Er wordt vanavond vast een nieuwe boekenbabbel gepland. Deze moet ik helaas missen, maar wat hebben Lief en ik genoten van de schrijfstijl van Judith Fanto en wat konden we meegaan in dit doordringende verhaal. Welk nieuw boek het wordt, hoor ik nog.

De kapper staat op het lijstje. Veel verjaardagen, de sterfdag van de vader van de kinderen, feestjes en ontmoetingen met mijn lieve vriendinnen en vrienden, zussendagen, de gebruikelijke sinterklazen-acties en de voorbereidingen voor de komst van Lief in December en Kerst. Cadeautjes zijn de extra’s. Museum-, theater- en bioscoopbezoek, maar ook een weekendje Hoek van Holland naar broer van lief en Texel, naar vriendinlief om haar de doos vol verrassingen te brengen, die ze hier heeft achtergelaten , toen ze haar wijnhuisje verkocht had.

We dachten eerst dat we die kwijt waren geraakt, maar het stond verstopt achter zoveel andere spulletjes in het hok van de ketel op zolder. Ze is als een kind zo blij, want is natuurlijk allang vergeten welke kleine prulletjes ze er allemaal als herinnering aan die goeie ouwe tijd had ingestopt, omdat ze dacht dat de doos verdwenen was. Waar je verdriet van hebt qua spulletjes, kun je beter maar dieper wegstoppen, maar niet te diep. Mijn gedichtenboekje en beer en looppop liggen ergens in de schuur en ik kan ze maar niet vinden. Steeds doet het pijn als ze met regelmaat in mijn gedachten zijn.

Het tekendagboek is bijna vol. Een nieuwe heb ik alweer gevonden in het tuincentrum hier. Het blijft een heerlijke manier van herbeleven als ik er doorheen blader.

Gisteren heb ik Agaath gestofzuigd. Dat wilde ik eerst met de kruimeldief doen, maar die kon onmogelijk in de vele hoekjes en gaatjes komen. Dus kwam haar grote blauwe broer eraan te pas. Dat was beter. Daardoor ontdekte ik ook weer dat je de kofferbak-klep kan verlagen of verhogen, we hadden hem altijd op laag staan, maar ik moet eens kijken of de koffers er onder ook passen, dat zou nog beter zijn.

Nu eerst maar langzaamaan gaan prakkizeren wat mee moet en wat hier kan blijven. Nog drie nachten. De tijd tikt door.