In volle glorie

Als wij ‘s nachts liggen te slapen of althans proberen de slaap te vatten, spelen zich op de Hof gruwelijke filmtaferelen af. Nietsvermoedend gaat rat uit wandelen op zoek naar kippenvoer, dat alom aanwezig is bij de twee wederzijdse buren van de Hof. Maar er is nog iemand op rooftocht. De kleine sluwe steenmarter, en die wil het maximale uit de duisternis zien te halen. Ze heeft de rat allang zijn oversteek zien wagen en besluit een poging te doen. Als ze het dier bespringt, bijt ze rücksichtlos en in een beweging de kop eraf. Vermoedelijk is ze toen midden in haar gruwelijke daad betrapt of dreigde er een ander gevaar, maar de rest van de rat lag nog warm op het pad toen Lief de ongelukkige vond. We konden een conclusie trekken. De poepjes die steeds ontdekt worden, zijn die van de steenmarter, een klein vraatzuchtig diertje dat maar een kleine ruimte nodig heeft onder de grond, tussen de takken of onder een beschutting om te wonen.

Vannacht hoorde ik het hondje van de buurvrouw weer schel en woedend blaffen, ik kon niet nalaten door het slaapkamerraam dat aan de buurvrouws tuin grenst, te kijken of er ergens een rat of martertje rondscharrelde, beide hebben me weer danig uit mijn slaap gehouden. Waar blijft de zandman als je hem nodig hebt.

Gisteren hebben we de voorstelling van Van der Laan en Woe bekeken met de titel NG en we hebben genoten. Het is een ijzersterk staaltje satire wat daar bedreven wordt, waarbij er niets ontziend alles wordt aangepakt om de belachelijkheid van de daad of het oordeel daarover aan te tonen, want beiden zijn even verwerpelijk. Petje af voor de beide mannen en ik kan niet wachten tot 1 november. Dan zijn ze er weer iedere week. Zo naar gesnakt, als tegenhang voor al dat politieke gesnoef. Een mens zoekt vooral naar vrede, rede en humor.

De krullebol is jarig, ik kan hem niet meer klein noemen, want hij is zes jaar geworden. Vanuit hier stuur ik zo veel mogelijk een kaart met een klein cadeautje bij verjaardagen, lang leve de instellingen die dat mogelijk maken, want normaliter over de post duurt het lang eer zoiets aan gekomen is en nu kan ik het in twee of drie dagen regelen. Een vrolijke kaart en een mooi kras-je-dino-boek, dat hij vrijdag al kreeg en waar hij gisteren, stralende snoet via het videobellen, dolblij mee was. Een kleine demonstratie hoorde erbij. Wat heerlijk als het zo goed ontvangen wordt.

Vandaag ga ik de Datsja gereedklaar maken voor een lange rustperiode, dat betekent nog een laatste hand aan de drie doeken, palet schoonmaken, een paar doeken meenemen naar het huis, die van de serie Hongaarse oudjes, die mogen bij hun vriendinnen. De zussen worden weer verbannen naar achteren. Nog een seizoen en dan schilder ik ze over en komt er wat anders op het vermaledijde doek. ‘Kill your Darlings’ als het niet lukt, dat lijkt me uiteindelijk evident.

Een tochtje over de binnendoor-weggetjes achter Szigetvar brengt ons naar een rondje om de wijnberg. Een stukje Hongarije waar de tijd al jaren is stilgezet met hier en daar wat voorzichtige of uitbundige noviteit. De vervallen wijnhuisjes, die door de natuur zijn overgenomen, staan er aandoenlijk bij. Het duurt even voor we via eindwegen de weg naar Becefa vinden. Daar was het wijnhuisje van vriendinlief, dat er nog net zo bij ligt, maar waar pal naast met een grote houten schutting een vesting is verrezen. Het maakt het huisje iet of wat verloren. De tocht was er een van herkenning.

Lief is de potplanten aan het ingraven, de lobelia’s en de herfstasters, en zaait her en der alvast wat veldbloemen uit. Daarvoor moet hij soms nieuwe grondjes bedenken en ontginnen, want overal staan veel bollen. Ik ben heel nieuwsgierig hoe het allemaal zal uitpakken. Een paar maanden in rust en veel geduld, want straks barst de lente los in volle glorie.