Dromen maken er dankbaar gebruik van

Hieperdepiep in de gloria. Lief is jarig en we vieren het in alle eenvoud door samen te zijn. Misschien zit er nog een etentje in, maar straks in de week met de kinderen zijn er zoveel leuke vooruitzichten, dat we ook de dag de dag kunnen laten. Samen in deze kalme sfeer is al voldoende, dat zijn voortdurend de cadeautjes, het hele jaar door zijn er van die mooie momenten. We hebben alles wat het leven aangenaam maakt, zoals een lieve blogvriendin zegt: ‘Het goede van twee werelden’ en dat is zo veel waard.

Trouwens als cadeau kreeg hij in ieder geval ochtendzon. Die brengt wat meer warmte en licht het groen op, geeft de bloemen nog meer kleur. Gisteren heb ik de zaadjes van de basilicum verzameld en met de laatste goede blaadjes, wat peterselie, olie, pardano en knoflook een lekkere pesto gemaakt voor in de pasta.

Er komen allemaal foto’s binnen van vrienden en vriendinnen, die mee gelopen hebben op zondag om de rode lijn te vormen. Benijdenswaardig. We hadden er graag bij geweest. Het moet toch een belangrijk vredelievend teken zijn geweest. We hopen dat het iets in gang zet.

Ik droomde vannacht van twee van mijn vrienden en uitgerekend vandaag schreef een ervan aan Lief met de vraag, wanneer we weer in Nederland zouden zijn. Bijzonder toch. Vlak daarvoor wist ik waar het over ging, maar toen lief me vertelde van het mailtje wist ik alleen nog maar dat ik van hen samen gedroomd had. Vroeger schreef ik ze op. Zodra je wakker wordt papier en pen pakken en schrijven maar. Van lieverlee ga je je alles veel meer herinneren. Altijd weer opmerkelijk hoezeer voorwerpen in detail kunnen terugkomen, zelfs van die, die je nooit in werkelijkheid heb gezien, maar waarschijnlijk dan wel onbewust. In een museum of zo, als decor bij een toneel, in een etalage, want hoe kom je anders aan die details.

Juist die onbewuste waarnemingen doen er toe, ze kleuren het geheel zo onopvallend in, maar als ze er niet zijn zou je een bepaalde sfeer missen. Aan de andere kant, als je er teveel van hebt, raak je erin verstrikt.

Dankzij de vele voorstellingen die ik gezien heb, als lid van de klankbordgroep van Kunst Centraal, is het arsenaal aan bewuste en onbewuste rekwisieten uitgebreid aanwezig. Een van de mooiste was die in een voorstelling, die gebruik maakte van een ouderwets kabinet met heel veel laatjes. Die laatjes schoven uit zichzelf open en dicht. Ik weet niet meer hoe het stuk heette, maar het kabinet kan ik uittekenen.

Hier staat een zusje ervan, waar wat spulletjes en prulletjes in zijn opgeborgen. Wat linnengoed, t-shirtjes, de föhn en het strijkijzer, een extra deken. Ze is mooi oud en hoort bij de grote linnenkast. De foto’s van de kinderen staan erop.

Bij een kabinet denk ik ook steevast aan het lied van Herman van Veen. Omaatje.

Wat ben je toch lief/Wat ben je toch aardig
Wat is het gezellig bij jou/Want jij hebt altijd koekjes
En kleine kadootjes/Je hebt zoveel kastjes
Met laatjes en doosjes/Vol zilverpapier
Vol plaatjes en foto’s/Van opa’s en oma’s
De vader van tante dur neef

Zo’n kabinet dus. Het exemplaar op het toneel was ook een fraai en oud geval. In het lied van Herman overweegt het kleinkind om een knikker in de soep te stoppen. Dan zouden zijn ouders misschien wel…En dan kon ie voor altijd bij zijn oma blijven. Een mooie vertolking van een stil en kinderlijk verlangen. Daar hóórt een kabinet bij en dromen maken er dankbaar gebruik van.